Αξιοπρέπεια, αυτή η άγνωστη...

          Η ζωή είναι μικρή, άδικη και πετάει σαν σφαίρα που σφηνώνεται στο θάνατο...
          Σίγουρα, η πολύτιμη υπόστασή μας δεν είναι αυτή που αρμόζει και που η μεγαλοσύνη του Ανθρώπου θα άξιζε... Οπωσδήποτε οι ευθύνες για το μη πρέπον καταλογίζονται στον μεγαλύτερο βαθμό στην ίδια την ανθρώπινη φύση που έχει ανα τους αιώνες πάρει λάθος δρόμο και που αντιμάχεται το Σύμπαν δίχως όπλα και με τη μοιρολατρεία που αφανίζει...
          Η ελεεινή επανάπαυση των μαζών στις όποιες από άλλους (κατωτάτους, υπανθρώπους, είδη που οφείλουν να εξαφανισθούν) διαμορφούμενες συνθήκες και η τραγική άγνοια, κουτοπονηριά και ταπεινή και άχρηστη εξακολούθηση καταπατήσεως του μεγαλείου του Ανθρώπου δεν δικαιολογούνται, τουλάχιστον από ένα σημείο και ύστερα...Ο κλαυθμός, η απόγνωση και η μόνιμη «ζητιανιά» και αναζήτηση αλληλεγγύης για μια ψευτοζωούλα δεν αντιστοιχούν στον Άνθρωπο, στο βαθμό που όλα αυτά (τα δεδικαιολογημένα σε πρώτη φάση) δεν εξελίσσονται σε Οργή, σε Γνώση, σε Απαίτηση Δικαίου και Ηθικής, σε συνειδητοποίηση της μεγίστης αξίας του εσώτερου θησαυρού μας...Τί βρώμικη σπατάλη της σύντομης αλλά μοναδικής, εξέχουσας και πολύτιμης ζωής μας...Άλλωστε, τη συνειδητοποίηση την έχουμε όλοι μέσα μας, δεν απαιτείται ιδιάζουσα παίδευση ή ιδιαίτερη «καλλιέργεια». Απαιτείται μόνον φιλότιμο και αίσθηση ουσιαστικής αξιοπρεπείας, στοιχεία που ενυπάρχουν στον Άνθρωπο, απλώς, είναι μονίμως παροπλισμένα...
          Μάλλον δύσκολο να αλλάξουν όλα αυτά και είναι κρίμα διότι σε πολλούς η ανθρώπινη φύση έχει ήδη μιλήσει και γνωρίζουν ότι η εκ βάθρων ανατροπή είναι η Ουσία της υπάρξεώς τους...Και μένουν μόνοι...
         

Εξουθένωση

          Λοιπόν, είναι μακρά και επίπονη η διαδικασία απομακρύνσεως από την αποδοχή της διαφθοράς (και τη συμμετοχή σε αυτήν), της ανηθικότητος, της αδικίας, την αίσθηση της ματαιότητος και ως εκ τούτου την επιθυμία «ατομικής λυτρώσεως» για την πλειοψηφία ενός λαού του οποίου αενάως επιχειρείται ο εκμαυλισμός και έχει απωλέσει (προσωρινώς) τις ρίζες και τα ισχυρά του στοιχεία...Πόσο μάλλον όταν η διάχυση της αλλοτριώσεως είναι, πλέον, παγκόσμια και το το χαμηλώτερο επίπεδο της ανθρώπινης υπάρξεως έχει κάνει εδώ και καιρό την εμφάνισή του...
          Επιπλέον, πόσο όμορφα και μεθοδικά τα πλοκάμια του συστήματος μας καλούν σε κάτι «νέο, φρέσκο, αληθινό», σε μια αλλαγή ουσιαστική...και πόσο η ανοησία, η αφέλεια, η πονηριά, η άγνοια, η ανα τους αιώνες «προβατοποίηση» ωθούν σε νέα λάθη, σε μοιραίες επαναλήψεις ηλιθιότητος και δυστυχίας και στη συνεχή παντελή απουσία της ορθής λογικής...
          Ελλοχεύει, συνεπώς, για τους καλώς γνωρίζοντες, ο κίνδυνος της απογοητεύσεως, της εξουθενώσεως, της πεποιθήσεως μονίμου υπάρξεως του γελοίου και παραλόγου...Και είναι δύσκολο το εγχείρημα της ευρέσεως ισορροπίας μεταξύ του υφισταμένου, του εφικτού, όπως μας το εδίδαξαν, και του οράματος που ποτέ δεν γεννήθηκε στ' αλήθεια...
          Η ψυχραιμία και η μη απώλεια των δυνάμεων (νοητικών, φυσικών αντοχών, γνήσιων επιθυμιών, απουσία αλλοτριώσεως και βλακείας...) είναι όπλα πολύτιμα, όμως, και πάλι μόνα τους δεν αρκούν...
          Θα ενωθούμε, κάποτε, εμείς, ο αστάθμητος παράγοντας που δεν υποτάσσει τη νόησή του, που χρησιμοποιεί τις νοητικές του δυνατότητες μακριά από αγκυλώσεις, αποπροσανατολιστικούς συναισθηματισμούς και πάσης φύσεως συμφέροντα και λαικισμούς και που δεν τοποθετείται σε «κουτάκια» για να νοιώσει ότι υπάρχει; 
         

Μόνοι μας, όλοι μαζί, μακριά από προστάτες...

          Ξεπουλούν τη χώρα μας εδώ και καιρό, με αναίδεια, έπαρση, πρωτοφανή ιταμότητα, με τη βεβαιότητα του πανίσχυρου που στηρίζεται από ηλιθίους δούλους οι οποίοι ποτέ δεν θα τολμήσουν να απαιτήσουν την τιμωρία του. Σε λίγο θα έλθει η σειρά και των πολιτών - αριθμών να μπουν προσωπικώς στη μέγγενη ενός ξεπουλήματος που όμοιό του δεν έχει υπάρξει.

          Έλληνες...επιτέλους, ας σοβαρευτούμε. Ας απαγκιστρωθούμε, πλέον, από τα ποταπά κόμματα που μας παίζουν στα δάχτυλα και μας δουλεύουν όμορφα, ενώ η ζωή μας καταστρέφεται. Ας βρούμε το θάρρος να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και ας εκτιμήσουμε την υπόστασή μας μακριά από προστάτες...

          Έλληνες...ας ενωθούμε μεταξύ μας, ας πετάξουμε πέρα από τον πλανήτη όλα τα σκουπίδια και ας αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι δεν ζούμε ως τιποτένια, άβουλα και κακόμοιρα όντα...Γιατί θα έλθει κάποτε η στιγμή που θα λογοδοτήσουμε στο κρυμμένο φως της υπάρξεώς μας...Και θα πρέπει να έχουμε κάτι να πούμε...

Κραυγή...

          Είναι σίγουρο ότι η κατά μόνας νοητική εξέγερση, οργή, ενασχόληση, προσπάθεια ανατροπών είναι προυπόθεση όλων των δεδομένων που έπονται και γράφουν Ιστορία. Όμως, δεν αρκεί τούτη η μοναχική «επανάσταση», αυτή από τα σπίτια, τα γραφεία μας, από τα γραπτά μας, αυτή εναντίον, τελικώς, μόνον του εαυτού μας...
          Χρέος μας είναι το μοίρασμα της κραυγής μας με άλλους, η από κοινού μελέτη, έρευνα, ανάλυση, οργάνωση, δράση...
          Δεν χρειάζεται να βιώσουμε περισσότερα για να αποφασίσουμε ότι δεν τα επιθυμούμε. Δεν απαιτείται να εξοικειωθούμε με τη φρίκη, αντιθέτως οφείλουμε, επιτέλους, να αρνηθούμε...όχι μόνοι μας, όχι νοερώς, όχι μέσα από τη μοιρολατρεία και την αποδοχή των υφισταμένων...
          Οφείλουμε να ενώσουμε τις κραυγές μας σε μια εκκωφαντική, απόλυτη, τεράστια, που θα συμπαρασύρει όλο το συρφετό και θα διαλύσει τα σκουπίδια που μας πνίγουν...

Ανατροπή

Είθε το 2013 να μην σβηστεί μέσα στον θλιβερό, παγερό,  απάνθρωπο απόηχο της τιποτένιας παγκόσμιας κυβερνήσεως που αποσκοπεί στην εξαφάνιση κάθε λογικού, νοήμονος και φέροντος αισθήματα Ανθρώπου...

Είθε το Πνεύμα και η Ψυχή να υπερισχύσουν της τραγικής μετριότητος των υπανθρώπων που απώλεσαν αμφότερα...

Είθε το 2013 να αποτελέσει τον μέγιστο σταθμό στην ιστορία της ανθρωπότητος. Να σημάνει την εκ βάθρων ανατροπή των πάντων, αφού τα πάντα μας οδηγούν στον όλεθρο. Να αφυπνίσει τους πολίτες όλου του κόσμου, ώστε άπαντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να σκεφθούν και να δράσουν αναλόγως...

Είθε οι Έλληνες να αναλογισθούν το χρέος τους στην Ιστορία και να ανακαλύψουν ξανά την ψυχή, τις προαιώνιες αξίες και το μεγαλείο τους...

Είθε το 2013 να είναι το ίδιο Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ...

Η χειραγωγούμενη ατομική μας ποιότητα...

          Ισχυρίζονται πολλοί: «Έτσι είναι η ζωή... πάντα κάποιοι δυνατοί και παγερά ανάλγητοι θα άρχουν, κι όσο κι αν εμείς αγωνιζόμαστε, εκείνοι θα επιλέγουν πότε θα επιβιώνουμε με στοιχειώδη αξιοπρέπεια και πότε όλα θα μας τα παίρνουν πίσω όταν έτσι κρίνουν... πάντα τη μοίρα μας άλλοι θα την ορίζουν... με το σύστημα δεν μπορείς να τα βάλεις... όλοι ίδιοι είναι... ας προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε όπως - όπως στο πλαίσιο αυτό... το μη χείρον βέλτιστον... κι αν οι νυν χάσουν την εξουσία, η «αράχνη» έχει διαθεσίμους άλλους ιστούς... ποιοί είμαστε εμείς, οι μικροί και ασήμαντοι, που θα επιβληθούμε στους παντοδύναμους, «εξοπλισμένους» δυνάστες μας;»...
          Λοιπόν, όλα αυτά ισχύουν... Το ζήτημα και η διαφωνία δεν ευρίσκονται στα δεδομένα υπό τη συγκεκριμένη οπτική και υπό συνθήκες αποδοχής της μέχρι τούδε πραγματικότητος. Η διαφοροποίηση εδράζεται στην αναγκαιότητα αλλαγής της εσφαλμένης εικόνας ως προς την ουσιαστική ύπαρξή μας και το ποιόν αυτής, ως προς τον απαιτούμενο σεβασμό προς την ατομικότητά μας, τη μοναδική του καθενός, την εκ προοιμίου φωτεινή και πανίσχυρη...Η μαζικότητα και η ισχύς εν τη ενώσει, σαφώς, έχουν λαμπρό ρόλο, όμως η αποτελεσματικότητα επαφίεται στην υψηλή, βαθειά, πραγματική (και όχι την εν τοις πράγμασι) αυτοεκτίμηση εκάστης μονάδος. Η αίσθηση της μοναδικότητος, εξάλλου, - η οποία, βεβαίως, παρασάγγας απέχει από την στείρα εγωμανία -  είναι και η βασικώτερη ασφαλιστική δικλείδα εναντίον των «επιτηδείων» των μαζικών αγώνων. Το απογοητευτικό - πλην όμως παγίως υφιστάμενο -  γεγονός της ανέκαθεν απαρχής κάθε λαμπρής αλλαγής από κάποιους ολίγους, ίσως, καθιστά, όντως, συζητήσιμη την ως άνω συλλογιστική...
       
          Δεν είναι τυχαία η επιτυχής προσπάθεια των εκάστοτε επί μέρους του όλου συστημάτων - «κυβερνητικών» και κάθε είδους «εξουσίας», αλλά και πάσης φύσεως «αντιπολιτευομένων» και «αντιμαχομένων» - να ισοπεδώσουν, εξομοιώσουν και μαζικοποιήσουν τη μεγάλη κρίσιμη πλειοψηφία εμφυσώντας της την αίσθηση της πλήρους αδυναμίας, της ανάγκης χειραγωγήσεως, της μιζέριας που απλώς θα βελτιωθεί «στη βάση του εφικτού»...
       
         Και δεν είναι «σοφό» να εφαρμόζουμε τη «διαχείριση της ήττας» που σκοπίμως μας διοχετεύουν και συμφώνως προς την οποία «εμείς θα επιβιώσουμε και φτωχοί και πένητες, η κρίση ήλθε για να μας διδάξει τη σύνεση, ας είμαστε, απλώς, αλληλέγγυοι και ας παίξουμε εμείς το ρόλο του κράτους, αφού αυτό δεν δύναται ή δεν επιθυμεί...κι ας το αφήσουμε στην ησυχία του, αφού να αλλάξει δεν μπορεί». Βεβαίως ΟΧΙ...Δεν οφείλουμε αυτό, δεν οφείλουμε να «στριμωχτούμε» όλοι σε μια ισοπεδωτική και ντροπιαστική για εμάς και τους συνανθρώπους μας τακτική επιβιώσεως. Οφείλουμε την ανύψωση του εαυτού μας και των άλλων, οφείλουμε την επιβολή της υπάρξεώς μας ως αυθύπαρκτης και με όλες τις απαιτήσεις που το πνεύμα μας επιτάσσει να προτάξουμε. Οφείλουμε την εκ βάθρων αποδόμηση όλων των ελεεινών υπανθρώπων και την σκληρή και άνευ προηγουμένου τιμωρία τους, την καταβαράθρωση του συστήματος χειραγωγήσεως και καθυποτάξεώς μας. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι τη δύναμη του συστήματος εμείς οι ίδιοι του την παρέχουμε με λευκές επιταγές, αλλά και με τη διαρκή υποτίμηση της βαθιάς, ουσιαστικής και πάσης φύσεως υπεροπλίας μας. Οφείλουμε να πετάξουμε στα σκουπίδια όλα τα κάθε είδους - κι από όπου κι αν προέρχονται - γελοία και τιποτένια ανθρωποειδή που τολμούν να θεωρούν εαυτούς ανωτέρους και με περίσσεια εξυπνάδα και εμάς τους υπολοίπους απλώς αριθμούς...
  
          Εάν δεν υψωθούμε έως εκεί που οφείλουμε, πάντα κάποιοι άλλοι - πραγματικά ασήμαντοι και έχοντες απωλέσει την ανθρώπινη ιδιότητα - θα παίζουν μαζί μας. Και θα μας αξίζει, διότι θα διαπράττουμε εμείς πρώτοι το μέγιστο έγκλημα: την άρνηση του εσωτερικού μεγαλείου μας...

Η εξέγερση του Νου ως προυπόθεση της εκ βάθρων ανατροπής

          Λέξεις όμορφες...Έννοιες εμπεριέχουσες το πλήρες νόημα της ουσιαστικής υπάρξεως, το Δίκαιο, την Εντιμότητα, την Ηθική, τη Μεγαλοσύνη του Ανθρώπου...Φόρτιση συναισθηματική, μνήμες, οδύνη, μεγίστη οργή, οδυρμός, απογοήτευση, απόγνωση, επίκληση της Θείας Δίκης, άρνηση αποδοχής της ανέκαθεν κυριαρχίας του σκότους, απεύθυνση στο Φως και  επιθυμία διαχύσεώς του ως εξίσου ισχυρού αντιθέτου...
          Και όλα αυτά τα υπέροχα υπό συνθήκες πλήρους ανυπαρξίας της βαθύτερης επεξεργασίας του Νου, ως κάτι μη υπάρχον, μη χρήζον συνεχούς φροντίδας, τροφής και εγρηγόρσεως...Σαν να μην αποτελεί η βαθύτερη νόηση, επίγνωση και «διαδικασία των πάντων εμβαθύνσεως» την άλλη όψη του Σύμπαντος...Παραμελείται ως κομμάτι δευτερεύον ή και ανούσιο, αφήνεται θαμπό και ανεπεξέργαστο, ως ασήμαντο και ενοχλητικά σιωπηλώς θορυβώδες όταν επιχειρεί να αναδυθεί...
          Και συνεχίζεται η προσπάθεια του εντίμου ατόμου να επιβάλει το ορθόν ως κάτι προαιώνιο που μόνο του οφείλει να προκύψει...δίχως ο Νους να το καταγράψει, αναλύσει, εγκαλέσει και αναλόγως διαμορφώσει...Η έμφυτη ενυπάρχουσα δέσμη φωτός, όμως, δεν αρκεί να υφίσταται, δέον να λάβει μορφή συγκεκριμένη και ισχύν εκρήξεως. Κι αυτό απαιτεί κωδικοποίηση και εμπεριστατωμένη και αποστασιοποιημένη ενασχόληση...
          Άραγε, πράγματι, επιθυμούμε η ύπαρξή μας να αποκτήσει την οντότητα που της αρμόζει και ως εκ τούτου να επιβληθεί;

Ο εχθρός Χρόνος

Ο χρόνος γίνεται εχθρός όταν τον αγνοείς...
Όλα προχωρούν γοργά...
Η ισοπέδωση της Ζωής έχει μεθοδευθεί και τα εγκαίνια της διαδικασίας έχουν πανηγυρικώς εορτασθεί...
Το γνωρίζουμε και σιωπούμε...
Και καμωνόμαστε ότι όλα ακολουθούν τους συνήθεις ρυθμούς...
Το ξύπνημα, όμως, από τη χαύνωση, όταν αργά γίνει, θα συμπαρασύρει τα πάντα...Κι εμάς μαζί...

Χαμένοι στην καθημερινότητα: Αιώνια παγίδα και αποπροσανατολισμός…

          Κι όμως, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες – αν όχι όλες – εστίες αντιδράσεως σε καθεστώτα πολλαπλώς αμφιλεγόμενα προσκρούουν στην (θεμιτή πλην αναγκαστικώς αποπροσανατολιστική) μάχη της επιβιώσεως… Και πώς θα μπορούσε άλλως να υφίσταται, εφόσον προυπόθεση για την όποια «αντίθεση και αντίπραξη» αποτελεί η ίδια η πρακτική εξασφάλιση της υπάρξεως…Οι ιθύνοντες το γνωρίζουν άριστα και δεν ανησυχούν. Άλλωστε, έχουν, ήδη, φροντίσει μεγάλο τμήμα των πολιτών να βρίσκεται στη δύσκολη θέση να οφείλει να τετραπλασιάσει τα εισοδήματά του ώστε να διατηρήσει το προηγούμενο βιοτικό του επιπέδο, κάτι, βεβαίως, ανέφικτο, δεδομένων των γνωστών καταστροφικών αποτελεσμάτων της υφέσεως, της ανεργίας και της αδιέξοδης εν γένει πολιτικής που εσκεμμένως ακολουθείται…

          Και νά ΄μαστε τώρα εμείς εδώ, να προσπαθούμε να ανοίξουμε δρόμο στα τεχνητά αδιέξοδα της επιβιώσεώς μας που κάποιοι αριστοτεχνικώς έχουν δημιουργήσει εγκλωβίζοντάς μας για πάντα στον αέναο κύκλο της μίζερης καθημερινότητος που δεν επαρκεί ούτε για την εξεύρεση των «προς το ζην», πόσω δε μάλλον για «λόγω και έργω διερεύνηση» τρόπων αντιστάσεως σε ανήθικα και άδικα κατεστημένα που επιδιώκουν να παγιώσουν το φαύλο κύκλο της μόνιμης «πνευματικής και υλικής φυλακής» μας…

          Είναι σαν όλα να ακολουθούν έναν προσχεδιασμένο τρόπο «συμπεριφοράς», έναν, δήθεν, νομοτελειακό δρόμο, αυτόν της αποδοχής του «αισχρού», του «ανηθίκου» και του «αδίκου», καθώς από παντού προβάλλει η προδοσία, το «ανυπέρβλητο της επιβολής του κακού», το «ανίκητο της ισχύος του δυνατού»…

           
          Λοιπόν, ΟΧΙ…Δεν είναι νομοτέλεια η παγερή επιβολή, η «άδικη, φτωχή και μίζερη ζωή», η αποδοχή πάντων όσα μας έχουν διδάξει…Η Ζωή είναι αλλιώς και είναι αυτή που επιθυμούμε εμείς και όχι κάποιοι άλλοι. Και είναι εφικτή…Αρκεί να το αντιληφθούμε και να αγωνισθούμε γι’ αυτήν. Διότι ο χρόνος πάντα επαρκεί και έχει τα όρια που του προσδίδουμε οι ίδιοι…κι αν αυτά είναι στενά, φταίμε εμείς. Κι αν με τα υφιστάμενα δεδομένα της σκέψεώς μας δεν ανακαλύπτουμε τη διέξοδο, φταίνε τα δεδομένα μας. Κι αν θεωρούμε ότι λύση δεν υπάρχει, φταίει η πνευματική μας μονομέρεια, φταίει το γεγονός ότι ακολουθούμε «προβλεπόμενες και διδαχθείσες πρακτικές».

          Είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Εάν δεν τις επωμισθούμε δεν έχουμε δικαίωμα να κατηγορούμε κάποιους άλλους. Οι «άλλοι» κάνουν την ανίερη, ανήθικη και προδοτική δουλειά τους. Ας κάνουμε κι εμείς τη δική μας που επιθυμούμε να είναι διαφορετική. Θα βρούμε το χρόνο; Θα διευρύνουμε τα όριά του; Θα υπερισχύσει η πνευματική και ηθική μας υπεροχή; Από εμάς εξαρτάται…

          

«Έτσι είναι η ζωή»;

          Ηλικιωμένοι συμπατριώτες μας δολοφονούνται καθημερινώς από κακοποιούς και ληστές που το κράτος αφήνει ανεξέλεγκτους... Έλληνες στο τέλος της ζωής τους δεν δύνανται να ανταπεξέλθουν στα έξοδα για την διατήρηση της υγείας τους και την εν γένει επιβίωσή τους και αυτοκτονούν... Άνθρωποι που σε όλη τη διάρκεια του βίου τους εργάζονταν και πλήρωναν για να έχουν αξιοπρεπή γεράματα νοιώθουν βιασμένοι από ένα ανάλγητο κράτος που εν τέλει τους δολοφονεί, άλλοτε σιγά - σιγά και βασανιστικά, άλλοτε ξαφνικά και οδυνηρά....

          Ένα κράτος έχει λόγο υπάρξεως μόνον εφόσον προτεραιότητά του αποτελεί ο έμπρακτος σεβασμός στους ηλικιωμένους αλλά και στους ασθενείς πολίτες του: Πάγιος και ανώτατος κανόνας ζωής που όταν δεν εφαρμόζεται πρέπει, πλέον, να ομιλούμε για πλήρη αποσύνθεση και ανυπαρξία κρατικής υποστάσεως....

          Έχουμε χρέος να απαιτήσουμε και να διεκδικήσουμε την εκ βάθρων αποδόμηση όλων των ελεεινών υπανθρώπων (και του συστήματος που τους στηρίζει), οι οποίοι σκοπό έχουν να μας αναγκάσουν να «συνηθίσουμε» στην ιδέα και την δολοφονική νοοτροπία τους και να αποδεχθούμε την αναξιοπρέπεια και την εξαθλίωση ως κανόνα της σύντομης ζωής μας...Η ζωή δεν είναι έτσι...Ας φροντίσουμε, επιτέλους, να το αποδείξουμε...

Επιλογή...

          Είναι απολύτως κατανοητή η δυσαρέσκεια, επιφύλαξη, ή και απέχθεια απέναντι σε όλα ανεξαιρέτως τα κοινοβουλευτικά - ίσως και στα εξωκοινοβουλευτικά ακόμη - κόμματα. Είναι γεγονός ότι η πυραμιδική εσωτερική δομή τους, οι αναγκαστικές δοσοληψίες με το σύστημα, ακόμη και αυτών που δεν έχουν μέχρι στιγμής κυβερνήσει, ώστε να εξασφαλίσουν την μακροχρόνια πολιτική τους ύπαρξη, η συμμετοχή των περισσοτέρων και η ανοχή άλλων στη διαφθορά και την κατάλυση των όποιων αξιών, έχουν απομακρύνει ένα ποσοστό νοημόνων πολιτών που δεν αποδέχονται την εξαπάτηση, έστω και την πλέον κομψή.....
          ΟΜΩΣ: Το μεγάλο ερώτημα που, ούτως ή άλλως, τίθεται είναι: Ποιά θα μπορούσε να είναι, άραγε, η θέση του σκεπτόμενου πολίτη υπό τις παρούσες συνθήκες; 
          Υφίστανται κάποια δεδομένα: 1. Η χώρα καταστρέφεται μεθοδικώς από τα γνωστά συγκεκριμένα κέντρα. 2. Κάποια ελληνικά κόμματα έχουν λάβει σαφή θέση υπέρ αυτής της καταστροφής και κάποια από αυτά την έχουν, μάλιστα, υπογράψει. 3. Έχουμε να κάνουμε με ένα όχι μόνον πανευρωπαικό, αλλά παγκόσμιο τέρας «Παγκοσμιοποιήσεως» το οποίο γνωρίζουμε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες πού επιθυμεί να οδηγήσει τους λαούς προς όφελος του ενιαίου χρηματοπιστωτικού συστήματος και των αχυρανθρώπων του μέσω της αποκτήσεως του απολύτου ελέγχου και της συσσωρεύσεως του χρήματος. 4. Επί του παρόντος οι Έλληνες πολίτες - για πολλούς λόγους - δεν δύνανται να παράξουν ενωτική απολύτως δική τους και ανεξάρτητη από υφιστάμενα κόμματα δυναμική. 5. Οι προσπάθειες του είδους αυτού της ενωτικής δυναμικής απαιτούν χρόνο και ωρίμανση που δεν υφίσταται αυτή τη στιγμή. 6. Ενίοτε, στη ιστορία, όταν οι συνθήκες δεν δύναται να ωριμάσουν όταν η ανάγκη το απαιτεί, οι σκεπτόμενοι πολίτες οφείλουν να σπρώξουν, όσο είναι δυνατόν, την πλειοψηφία σε βρεφικά ανοδικά, μακριά, φυσικά, από συστημικες παραμέτρους, βήματα , με όποιον τρόπο είναι στις συγκεκριμένες στιγμές ενδεδειγμένος και εφόσον ελλείπουν οι άλλες ορθές προδιαγραφές.......
          Με βάση τα ως άνω, επιλέγουμε: Είτε να απόσχουμε παντελώς και να «αφεθούμε στη μοίρα» που μας επιβάλλουν, είτε να κάνουμε τα «βρεφικά βήματα» με απώτερο σκοπό και μέσω «ξεχωριστής δουλειάς» τη διερεύνηση απόλυτης λύσεως...

Το διακύβευμα και η ψήφος μας στις 17 Ιουνίου 2012

          Το ζήτημα, σαφώς, δεν τίθεται «ψηφίζω Αριστερά, Κέντρο, Δεξιά, κ.λ.π. διότι προσεγγίζω κάποια συγκεκριμένη τέτοιου τύπου ιδεολογία». Κι αυτό διότι έχει, πλέον, καταδειχθεί, τουλάχιστον για τους νοήμονες αμφισβητίες του οπαδισμού και δογματισμού, ότι όλες οι ιδεολογίες έχουν εκμαυλισθεί και ουδόλως αναπαριστούν κατευθύνσεις και οράματα. Όλοι, ανεξαιρέτως, οι «ιθύνοντες φέροντες την αλήθεια» των όποιων ιδεολογιών ανέκαθεν μετήρχοντο λαικίστικων συμπεριφορών που παρασάγγας απείχαν από την ουσιαστική λαική απαίτηση του καλώς εννοουμένου γενικού συμφέροντος των πολιτών. Ο καθείς εξ αυτών, συνεπώς, φέρει και την κατ' αναλογίαν, βεβαίως, ευθύνη για τον όλεθρο που βιώνει η χώρα (άλλος διότι ήσκησε ανέντιμη, προδοτική και ανήθικη διακυβέρνηση κι άλλος διότι δεν ήσκησε σοβαρά δυναμική και ουσιαστική αντιπολίτευση).
          ΟΜΩΣ: Εκ των πραγμάτων, άλλως τίθεται το ζήτημα:
          ΠΡΩΤΟΝ: Υπάρχουν οι δουλοπρεπείς εκπρόσωποι παρατάξεων (όχι, βεβαίως, μόνον λόγω ιδιοσυγκρασίας, αλλά και λόγω πολλαπλών δικών τους και αλλοτρίων συμφερόντων) τις επιλογές των οποίων και τους εφεξής σκοπούς τους αρκούντως βιώσαμε, βιώνουμε και απολύτως γνωρίζουμε. Ο βιασμός που διέπραξαν εναντίον της χώρας και των Ελλήνων πολιτών σαφώς δεν δύναται να «απαλυνθεί» ή οι συνέπειές του να θεραπευθούν από τους ιδίους τους βιαστές, που, ενώ υπέπεσαν στα βαρύτερα αδικήματα, όχι μόνον δεν μετενόησαν ώστε, τουλάχιστον, οικειοθελώς να αποχωρήσουν, αλλά καθίστανται τιμητές καλώντας τους Έλληνες να τους επιβραβεύσουν, να αποδεχθούν με χαρά το βιασμό τους, να συνεχίσουν να τον υφίστανται και να τους αναδείξουν εκ νέου ηγέτες που θα λάβουν στα χέρια τους το τιμόνι της χώρας που κατέστρεψαν. Διακηρύσσουν ότι αυτοί διασφαλίζουν την σταθερότητα και την μη έξοδό μας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, αποφεύγοντας να αναφέρουν ότι η σταθερότητα αυτή ερμηνεύεται - βάσει των μνημονιακών συμβάσεων που οι ίδιοι υπέγραψαν - σε μισθούς και συντάξεις των 200 ευρώ και, φυσικά, στην απόλυτη υποδούλωση και προτεκτορατοποίηση της Ελλάδος δίχως ίχνος εθνικής κυριαρχίας μέσω και των διαρκών τοκογλυφικών δανείων με τα οποία συνεχώς θα μας «διευκολύνουν» ώστε μονίμως κι εμείς να οφείλουμε εξωφρενικά ανύπαρκτα ποσά τα οποία θα εξοφλούμε με τα καινούγια δάνεια. Όσο για τη δήθεν «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου που ευαγγελίζονται, πέρα από ανεπαρκής ως εξαγγελία είναι και κενός λόγος...Η υποταγή τους έχει υπογραφή.
          Ευλόγως ο νοήμων πολίτης αναρωτάται τί θα μπορούσε να είναι χειρότερο από όλα αυτά - και πολλά άλλα - στα οποία με περισσή θρασύτητα επιθυμούν να μας οδηγήσουν, ονομάζοντάς τα, μάλιστα, «ομαλή συνεργασία με τους εταίρους μας, τους οποίους και δεν είναι πρέπον να δυσαρεστούμε».
          ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Υπάρχουν πολλοί που πρεσβεύουν την «ευφυή» δισυπόστατη έκφανση σε δύο βάρκες, που «στρογγυλεύουν» τη φρίκη και τα ζητούμενα, που ομιλούν για ανεξαρτησία μέσα στο πλαίσιο της μη δήθεν διακινδυνεύσεως και της απόλυτης «συνεργατικότητος». Υπάρχουν, δηλαδή, και πολλά πρόθυμα δεκανίκια του σαθρού συστήματος.
          ΤΡΙΤΟΝ: Υπάρχει κάποιος άλλος σχηματισμός (με την ελπιδοφόρα και σαφώς υπαρκτή δυναμική απολύτως σημαίνουσας εκλογικής πρωτιάς) που αρνείται την υποταγή στα διεθνή σχέδια (που τώρα, πλέον, καταδεικνύεται ότι «επιβάλλεται» να εφαρμοσθούν στη χώρα μας και όχι μόνον) και απαιτεί και υπόσχεται την ΑΚΥΡΩΣΗ και ΑΝΑΤΡΟΠΗ τους. Αυτοί οι άνθρωποι, με όλα τα λάθη τους, είναι τούτη τη στιγμή οι μόνοι που προσδίδουν - τουλάχιστον στοιχειωδώς - την πρέπουσα ηθική και εθνική ανάταση στους Έλληνες πολίτες και διεκδικώντας διακυβέρνηση δείχνουν να έχουν αντιληφθεί ότι οφείλουν να πράξουν το αυτονόητο: Να αρνηθούν την υποδούλωση, να ανατρέψουν τα φρικώδη σχέδια της παγκοσμιοποιήσεως και να απαιτήσουν τον σεβασμό που όλοι, πολλώ δε μάλλον οι «εταίροι», μας οφείλουν, αφού, παρ' όλα τα ολέθρια λάθη μας ως λαού, όχι μόνον είμαστε αυτοί που προσφέραμε τα μέγιστα στην ηθική αντίσταση και ανάταση του Ανθρώπου και στον παγκόσμιο πολιτισμό, αλλά, επιπλέον, είμαστε και ο λαός που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον εγένετο ανέκαθεν αντικείμενο ποδηγετήσεως, προπαγάνδας και προσπαθείας εκμαυλισμού και αποχαυνώσεώς του μέσω και της διασποράς μεταξύ μας διχόνοιας από τα διεθνή αλλά και τα προδοτικά ντόπια κέντρα, λόγω, φυσικά, γεωπολιτικών και άλλων γνωστών τοις πάσι συμφερόντων.
          Σίγουρα, η κατάσταση της χώρας είναι πολύ δύσκολη, όμως, κάποιοι, δείχνουν να έχουν κατανοήσει ότι τώρα είναι η ώρα από εδώ, από την Ελλάδα, πάλι, να ξεκινήσει η προσπάθεια ώστε το φως να υπερισχύσει του σκότους. Τους προειδοποιούμε αυστηρά να μην μας προδώσουν κι αυτοί και να μην επαληθεύσουν επιφυλάξεις ότι αποτελούν και οι ίδιοι αναπόσπαστο τμήμα του γνωστού ελεεινού συστήματος. Ελλείψει - προς το παρόν - άλλης απολύτως γνήσιας (αμεσοδημοκρατικής) δυναμικής, προσβλέπουμε σε αυτούς, σε μια σπίθα εντιμότητος και εθνικής υπερηφάνειας που θα εξαπλωθεί και θα ανατρέψει την ανηθικότητα, τη μόνιμη διαδικασία κυβιστήσεων, την προδοσία, την κυριαρχία των υπανθρώπων.
          Ας στηρίξουμε αυτούς που δεν αποδέχονται την ταπείνωση, την υποδούλωση, την κατοχή μας από ξένες δυνάμεις. Έχουμε υποχρέωση ως Έλληνες. Εξάλλου, το δίλημμα είναι: Δούλος που οδεύει σε αργό αλλά σίγουρο θάνατο (τον οποίον θα υποδείξουν οι «εταίροι» όταν καρπωθούν και την τελευταία σταγόνα αίματος της χώρας) ή υπερήφανος, ελεύθερος Άνθρωπος μαχητής που θα κοπιάσει αλλά θα νικήσει.

Προτεραιότητα...

          Απεριόριστες οι νοητικές δυνατότητες κάθε ανθρώπου. Στους περισσοτέρους, αυτές συνήθως οριοθετούνται και στενεύουν θανάσιμα επειδή ο φόβος κυριαρχεί. Και έχει πολλές παραμέτρους ο φόβος και αμέτρητες πηγές που τον τροφοδοτούν...
          Πρωτίστη προτεραιότητα στις μέρες μας αναδεικνύεται η πλήρης απαλλαγή μας από το θηρίο του φόβου που κατατρώει την απόλυτη δύναμή μας, την ενυπάρχουσα ορθή λογική μας, την ηθική μας ανάταση και το εντός μας μεγαλείο...Γιατί ο φόβος δεν έχει οντότητα, αντλεί τη σημασία του μόνον από εμάς, όταν του επιτρέπουμε να αναπτύξει στο μυαλό μας την ανύπαρκτη «ύπαρξή» του...

Φόβος...

          Είναι εξοργιστικές οι παρεμβάσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων στα εσωτερικά της χώρας μας. Ο πανικός τους - ίδιος αν όχι μεγαλύτερος αυτού που μεγάλο μέρος του εγχωρίου πολιτικού μας συστήματος σαφώς επιδεικνύει - είναι ο οδηγός μας για το πού οι Έλληνες πολίτες οφείλουμε να βαδίσουμε. 

          Απαιτείται μεγαλύτερη αφύπνιση των Ελλήνων και απόλυτη προσοχή ώστε η συνεχής και απεγνωσμένη προσπάθεια του σαθρού συστήματος (αυτό να παραμείνει στα πράγματα και οι πολίτες στην εξαθλίωση) να μην επιτύχει. 

          Ο φόβος που επιχειρούν να ενσταλάξουν για πάντα στο μυαλό μας δεν έχει υπόσταση, αρκεί να το αντιληφθούμε και να το συνειδητοποιήσουμε. Και έχουμε τεράστια ηθική και εθνική υποχρέωση να μην υποκύψουμε...

Πραγματική Δημοκρατία

          Σαφής καθίσταται η αναγκαιότητα της εκ βάθρων αποδομήσεως του εγχωρίου και όχι μόνον συστήματος ελέγχου, κατ’ επίφασιν δημοκρατίας αλλά κατ’ ουσίαν υποδουλώσεως των πολιτών, στο πλαίσιο της προσπαθείας απολύτου συγκεντρώσεως εξουσίας , ελέγχου και χρήματος στα χέρια ολίγων ανεγκέφαλων, ανήθικων και άπληστων  υπανθρώπων, που θεωρούν τις «μάζες» χαμηλότερης νοητικής υποστάθμης, άρα ιδανικά υποχείρια στις όποιες ορέξεις τους.

          Είναι, πλέον δεδομένο ότι οι πολίτες οφείλουν να αντιληφθούν την πραγματικότητα και να πράξουν το αυτονόητο: Να αντιδράσουν και εμπράκτως να απαγορεύσουν την επίτευξη του ως άνω σκοπού, στο πλαίσιο της αντιλήψεως της δυνάμεώς τους, όχι μόνον σε αριθμητικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο νοητικής αξίας τους σε συνδυασμό με την αίσθηση Δικαίου και Ηθικής που διακρίνει τον πραγματικό Άνθρωπο.

          Με αυτά τα δεδομένα, οι πολίτες μπορούν να είναι αυτοί που θα αποφασίζουν για τη ζωή τους, όταν κατορθώσουν να ενωθούν, να ομονοήσουν στα ουσιαστικά και στις πραγματικές αξίες τους.

          Πόσοι από εμάς είναι έτοιμοι να αφήσουν πίσω τους το μικρο ή μεγάλο βόλεμα συναισθηματικό ή πρακτικό και να απαιτήσουν τη ζωή που αξίζουν μέσα από την εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος;

          Πόσοι μπόρεσαν να μείνουν αναλλοίωτοι από την ηθική και ουσιαστική φθορά που το σύστημα μεθοδικώς επέφερε και καλλιέργησε ως τρόπο ζωής, πετώντας γύρω μικρά ή μεγάλα ξεροκόμματα υλικής αλλά και δήθεν ιδεολογικής και συναισθηματικής υποστάσεως;

          Πόσοι από εμάς βαρέθηκαν τον αέναο κύκλο της διαφθοράς και την δήθεν αναγκαιότητα αυτός να παραμένει περιλαμβάνοντάς μας αναγκαστικώς και οδηγώντας μας να τον παρακαλούμε να μην σπάσει γιατί τάχα θα επέλθει το χάος;

          Όλοι οι έντιμοι άνθρωποι είμαστε εν δυνάμει αυτοί που θα καταλύσουν τα στερεότυπα και θα επιβάλουν την Πραγματική Δημοκρατία. Τρόποι υπάρχουν και η νομοτέλεια το επιτάσσει τώρα, που η ανθρωπότητα βρίσκεται στην πιο καταλυτική καμπή της υπάρξεώς της.

          Οι τρόποι είναι, εξ ανάγκης, πολυσχιδείς, καθώς υποχρεούμεθα να προβαίνουμε σε ποικίλες νοητικές διεργασίες και παράλληλες δράσεις, για να αποδυναμώσουμε και εν συνεχεία να καταλύσουμε ό,τι κατασπαταλά και αμαυρώνει τη ζωή μας και τη μετατρέπει σε έναν διαρκή φόβο που κατατροπώνει την αξιοπρέπεια, την ηθική μας και εν τέλει την ίδια την υπόστασή μας.

          Απαραίτητα είναι τα μυαλά όλων μας και η πάσης φύσεως έρευνά μας για την επίτευξη του μόνου ασφαλούς ως σκοπού μας: Να υπάρξει Πραγματική Δημοκρατία, χωρίς να παράσχουμε λευκή επιταγή διακυβερνήσεως σε κανέναν και να είμαστε εμείς αυτοί (όλοι οι Έλληνες πολίτες) που κυκλικώς οι πάντες  θα κυβερνούμε τη ζωή μας και θα αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας γι’ αυτήν στο πλαίσιο του γενικού συμφέροντος.

          Δεν υπάρχει, πλέον, περιθώριο για μία από τα ίδια. Αυτά τελείωσαν, δεν απέδωσαν, κατέστρεψαν. Δεν μας χρειάζονται τα κόμματα και οι όποιες δήθεν καλές προθέσεις τους. Μας ενδιαφέρουν, όμως, όλοι οι άνθρωποι που παρέμειναν έντιμοι μέσα τους και επιζητούν μια άλλη πραγματικότητα: την αληθινή, που εντέχνως μας αποκρύπτεται.

          Ας απαιτήσουμε, επιτέλους, το τελείως διαφορετικό, το φυσικώς ορθό που υπάρχει βαθιά μέσα μας, αυτό που ποτέ κανείς δεν τόλμησε να ονειρευτεί γιατί διδαχθήκαμε να μην είμαστε απαιτητικοί, να χαραμίζουμε τη ζωή μας ξεπουλώντας την με πολλούς τρόπους και να υπηρετούμε τους «έξυπνους» που μας αλλοτριώνουν και τώρα επιθυμούν και τον αφανισμό μας μέσω της απολύτου οικονομικής και ηθικής εξαθλιώσεώς μας.

Εν τέλει, γιατί να ανεχόμαστε όλο αυτό το υπάρχον νοσηρό και σαθρό πολιτικό σύστημα;

Η αμφισβήτηση ως θεώρηση πραγμάτων μέσω εκκινήσεως από μηδενική βάση

           Εάν γίνει δεκτό ότι απαιτείται αλλαγή των επιβληθεισών συνθηκών της υφισταμένης ελληνικής πραγματικότητος, αυτή, προφανώς θα επέλθει πρακτικώς μέσω κάποιου εν ευρεία εννοία υγιούς πολιτικού συστήματος.
          Εάν θεωρηθεί το υπάρχον τέτοιο σύστημα υγιές ή έστω ιασίμως ασθενές, τότε είναι περιττή η περαιτέρω διερεύνηση, καθόσον κάποιες εναλλαγές των υφισταμένων μέσω συστημικών οδών θα ικανοποιήσουν.
          Εάν διαπιστωθεί α) η ανίατη ασθένεια του πολιτικού συτήματος, β) η αναγκαιότητα αλλαγής των δεδομένων του συνόλου της εγχωρίου και όχι μόνον πολιτικής δομής και γ) το προαπαιτούμενο της εκ βάθρων αποδομήσεως και επαναπροσδιορισμού της, τότε δέον η εκκίνηση να επιχειρηθεί από μηδενική βάση.
          Ως εκ τούτου, ας αναζητηθούν για πρώτη φορά οι απόλυτες ασφαλιστικές δικλείδες μέσω της χρήσεως της απεγκλωβισμένης, άρα ορθής, λογικής σε συσχετισμό πρωτογενώς με την αρχή ιεραρχήσεως προτεραιοτήτων και την έννοια του γενικού συμφέροντος.
          Ας επιδιωχθεί η ανάσυρση δυνατότητος ορθής λογικής μέσω απεγκλωβισμού από όποια στεγανά και στερεότυπα «απαξιώνοντας τα αξιώματα» και επιχειρώντας την κατάδειξη ανυπαρξίας μονίμου βασικής αρχής, και υποστάσεως της εκάστοτε θεωρουμένης ως τέτοιας. Συνεπώς, ως προαπαιτούμενο, ας γίνει λόγος για ανάσυρση δυνατότητος αναπτύξεως κρίσεως πέρα από οποιοδήποτε έως σήμερα δεδομένο.
          Ας επιχειρηθεί ο ορθός επαναπροσδιορισμός στην ουσία τους των εννοιών, όρων, λέξεων και σχηματικών διαχωριστικών διαγραμμάτων.
          Ας  αναζητηθεί η ερμηνεία του γενικού συμφέροντος, η έννοια του οποίου, ρευστή, μα πάντα με πλήρη, κυριαρχούσα υπόσταση, κινείται αενάως βάσει εκάστοτε διαφορετικών δεδομένων, εξωτερικών παραγόντων και συνθηκών, ενδογενών εξελικτικών και άλλων αλλαγών, μεταλλαγών ή αναθεωρήσεων, επιθυμιών, διαφοροποιήσεων. Ως εκ τούτου, πόσο τραγικώς «ελαχίστη» φέρεται η μετουσίωσή του σε ετών «λευκή επιταγή» εις χείρας του όποιου ηγετίσκου ή της όποιας δήθεν «συλλογικής ηγετικής αυθεντίας» επειδή πρεσβεύει την όποια ιδεολογία. Συνεπώς, πόσο  αναγκαία καθίσταται η πρακτική δυνατότης συνεχούς ανά πάσα στιγμή εναλλαγής ατόμων  εντολοδόχων των εκάστοτε δεδομένων του μέσου όρου του όλου γενικού συμφέροντος που προκύπτει από το μέσο όρο της επιμέρους εκάστου συνόλου προσπαθείας προς το γενικό συμφέρον.
          Ας αναλλογισθεί ο καθείς ότι την αρχική, αντικειμενική βάση εκκινήσεως της πραγματικής αληθείας που οδηγεί στο κατά περίσταση γενικό συμφέρον την γνωρίζει και ενυπάρχει βαθιά μέσα του, ξεχασμένη εξαιτίας των επιτυχών από τους εκάστοτε ιθύνοντες προσπαθειών αναιρέσεως της λογικής του, ως επικίνδυνης για όλους τους μετρίους, άνευ ήθους και πνεύματος ηγεμονίσκους του κόσμου. Ας την επαναφέρει στη μνήμη του...Και τότε, θα αρχίσουν όλα...
          Εν κατακλείδι: Μήπως όλα τα ως άνω διασφαλίζουν και κατατείνουν στην παροπλισμένη, επίσης ξεχασμένη, πραγματική, ουσιαστική, αντικειμενική έννοια της Δημοκρατίας, η οποία, ούσα αυτοδύναμη, ουδεμία ανάγκη έχει συγκεκριμένα κάθε φορά ιδεολογικά δεκανίκια;
         
         

Το σκότος και ο εχθρός του

          Στην Ελλάδα, περισσότερο από κάθε άλλο τόπο και επειδή βάσει σχεδίου θα ήταν η πρώτη χώρα - πειραματόζωο, εφαρμόσθηκε, από ετών, με επιτυχία, η πλήρης και απόλυτη παραπληροφόρηση σε συνδυασμό με την αποχαυνωτική και προωθούσα τη διαφθορά και την αποδοχή της ελλείψεως ηθικής επιβολή ενός γελοίου «life style», με αποτέλεσμα την μέχρι στιγμής αδράνεια του λαού μας. Εάν αθροίσουμε και την επιτυχή προσπάθεια εμφυτεύσεως του αισθήματος συνενοχής των πολιτών στην «καταστροφή» και τα αλλεπάλληλα κτυπήματα σοκ με τα διάφορα οικονομικά και άλλα μέτρα που εμπνέουν φόβο για το μέλλον, θα έχουμε μία πρώτη εξήγηση του φαινομένου της ελλείψεως προς το παρόν έντονης και συνεχούς αντιδράσεως της πλειονότητος των συμπατριωτών μας...
          Όμως, έως εδώ! Οι ανεγκέφαλοι ηγέτες του κόσμου επιθυμούν τη θυσία μας στο όνομα της παγκόσμιας κερδοσκοπίας και ηγεμονίας των ολίγων που τυγχάνει(;) να είναι και «ολίγοι» στο πνεύμα, την ηθική και την αίσθηση στοιχειώδους δικαίου...Είναι «μικροί» για να απαιτούν να γράψουν ιστορία και εμείς έχουμε χρέος στη μακραίωνη σοφία, την πολυδιάστατη πορεία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της φυλής μας να το αναδείξουμε και εμπράκτως όλοι ενωμένοι να αντιδράσουμε στην επέλαση της απόλυτης μετριότητος και της παγερής ανηθικότητος...
          Είναι νομοτελειακώς δεδομένο: Η ανηθικότης, το άδικο, η μικρόνοια και η έλλειψη αληθούς πνεύματος και οράματος με άξονα τον Άνθρωπο είναι παράγοντες που όσο και αν φαντάζουν πανίσχυροι και ήδη επιβληθέντες, όμως, στο σκότος αναπτύσσονται και φοβούνται το φως -  αυτό που οι Έλληνες προσέφεραν στην ανθρωπότητα και τώρα καλούνται, ενθυμούμενοι τις προαιώνιες αξίες τους, εκ νέου να διαδώσουν...

Ποιά η μοίρα της χώρας μας;

          Όλο, ανεξαιρέτως, το υπάρχον πολιτικό σκηνικό της χώρας δεν ήρθη ποτέ στο ύψος των περιστάσεων. Άλλοι μας πρόδωσαν, άλλοι σιωπηρώς συνήνεσαν σε τέτοιας κατευθύνσεως κινήσεις, άλλοι καθυστέρησαν κατά τι να «εξεγερθούν» (γιατί, άραγε;) και άλλοι φοβήθηκαν (είχαν, μάλλον, τους λόγους τους;).
          Δεν υπάρχει καμμία ελπίδα να σωθούμε ως χώρα και ως πολίτες ενόσω όλη η από πολλά χρόνια υπάρχουσα πολιτική σκηνή του τόπου υφίσταται με τον όποιο τρόπο στα πράγματα.
          Οφείλουμε να υπερβούμε τις όποιες συναισθηματικές ή άλλες προσκολλήσεις μας με όλους τους ως άνω και να αποδεχθούμε τη σκληρή, μα υφισταμένη πραγματικότητα.
          Ο λαός καλείται με νηφαλιότητα, ψυχραιμία, αλλά και αποφασιστικές κινήσεις να πάρει την κατάσταση στα χέρια του (δεδομένου ότι και το ισχύον νομοθετικό μας πλαίσιο όχι μόνον το επιτρέπει, αλλά και το επιτάσσει) και να αναδείξει καινούργια (και μη έχουσα την όποια σχέση με το εν συνόλω γνωστό πολιτικό σκηνικό) έντιμη και γενναία ηγεσία, η οποία, ανεξάρτητη από άνομες και ανήθικες συνδιαλλαγές εντός και εκτός της Ελλάδος, θα δυνηθεί να κινηθεί προς τις ορθές κατευθύνσεις που είναι απαραίτητες για την επιβίωση της χώρας μας και ημών των ιδίων...

Η υπερτάτη ιδεολογία: Αυτή που τρέμουν οι πάσης φύσεως εξουσίες...

          Συνηθίσαμε να ακολουθούμε τυφλά κάποιους, επειδή, δήθεν, εκπροσωπούν τη συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία μας ή και την ευρυτέρα δική μας θεώρηση των πραγμάτων. Δυστυχώς, ποτέ δεν ερευνήσαμε εάν, τω όντι, συμπίπτουμε μαζί τους στην πολλαπλή έκφανσή τους, εάν τα ψεύδη, τα βαθύτερα "πιστεύω" τους και η λαΐκίστικη προσέγγισή τους μας αξίζουν, εάν, πράγματι, αντικατοπτρίζουν τα ουσιαστικά "θέλω" μας και εάν το όποιο μικρό ή μεγάλο βόλεμα είναι αυτό που επιζητούμε στη ζωή, έστω και με αντάλλαγμα την ίδια την αξιοπρέπειά μας και την απόλυτη αλλοτρίωσή μας. Ποτέ δεν κάναμε ορθή χρήση της υψηλής νοημοσύνης μας και της μακραίωνης ως λαού σοφίας μας. Ποτέ δεν επιτρέψαμε στον εαυτό μας να επιλέξει δίχως τυφλή αφοσίωση σε κανέναν ηγέτη, σε κανέναν πολιτικό οργανισμό και σε καμμία "παρωπιδική" ιδεολογία όταν αυτή εκμαυλίζεται ή είναι παρωχημένη ή αποτυχημένη ή απλώς ανεπαρκής για τις απαιτήσεις μας. Άλλωστε, την απόλυτη αφοσίωση δεν την χρωστάμε σε κανέναν και σε τίποτε. Αυτό που οφείλουμε είναι η αέναη γνώση, η ενημέρωση και η κριτική επεξεργασία των δεδομένων - και το οφείλουμε μόνον στον εαυτό μας...Δεν είναι απαραίτητο να ανήκουμε πάντα κάπου, δεν χρειαζόμεθα δεκανίκια, δεν είμεθα υποχρεωμένοι να μένουμε στάσιμοι, όλα μπορούν να μεταβάλονται, όπως κι εμείς οι ίδιοι. Όλοι διαθέτουμε νου και μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε ορθώς, αρκεί να τον αφήσουμε ελεύθερο να καλπάσει προς την αλήθεια. Και τότε θα συναντήσουμε τους ανθρώπους που προσεγγίζουν περισσότερο στα συμπεράσματα των δικών μας διεργασιών. Και τότε, ναι, θα γίνουμε πολλοί, δίχως ιδεοληψίες, δίχως αναστολές και φραγμούς που απορρέουν από τις εντός μας εμφυτεύσεις που επιτυχώς επεχειρήθησαν, χρόνια τώρα, από όλους τους κατά καιρούς έχοντες προσωπικά, κομματικά ή άλλα συμφέροντα.
          Η υπερτάτη ιδεολογία είναι του καθενός μας το "υψηλό", "ακριβό" και αγνό "πιστεύω", μακριά από τα ανήθικα ταπεινά συμφέροντα τα δικά μας και των άλλων, των οποίων, εξάλλου, τέτοιων συμφερόντων η εξυπηρέτηση, μακροπροθέσμως, οδηγεί στην καταστροφή. Η υπερτάτη ιδεολογία είναι το προσεκτικό, ηθικό και μέσα από τον βαθύ πονο της επεξεργασίας αποτύπωμά μας, που αξιολογεί τις προτεραιότητες στη ζωή και το οποίο θα προκύψει από την συμπερίληψη του "υψηλού" και του "δικαίου"΄όπου το συναντούμε και από όποιον κι αν προέρχεται. Τότε και μόνον τότε θα αναγκασθούν άπασες οι πολιτικές υποστάσεις - παρούσες και μέλλουσες - να ακολουθήσουν εμάς και θα ανατραπεί, τοιουτοτρόπως, το σύνηθες φαινόμενο να συρόμεθα εμείς από αυτές. Και τότε, θα έχουμε ουσιαστική υπόσταση. Και - όπως αρμόζει - θα τρέμουν όλοι την επιβλητική "παρουσία" μας...

Φοβούνται;

          Οι σπασμωδικές κινήσεις της Κυβερνήσεως απέναντι στην σαφή εναντίωση της πλειοψηφίας του λαού στις ενέργειές της εν συνόλω, καταδεικνύουν, προφανώς, το φόβο και τον προβληματισμό της για τις εξελίξεις, όσον αφορά τη δυνατότητά της να εξακολουθήσει να υφίσταται στα πράγματα.
        
          Ενδεικτικώς, κάποιες από αυτές τις ενέργειες:
        
          Η προσπάθεια από την Κυβέρνηση βιαίας καταστολής του πρωτόγνωρου φαινομένου των Αγανακτισμένων με τις συνεχείς απόπειρες απαξιώσεώς τους, τον εκφοβισμό των πολιτών από τις δυνάμεις της Αστυνομίας, την άνευ λόγου ρίψη χημικών και την απρόκλητη άσκηση σωματικής βίας εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών. (Τα όποια έκτροπα, που αποτελούν το σαθρό επιχείρημα των κυβερνώντων για τα ως άνω, ελέγχονται για την εκπόρευσή τους και μάλλον ενοχοποιούν κάποιους που, σίγουρα, δεν είναι οι δυσαρεστημένοι Έλληνες πολίτες διαδηλωτές).
          Η ενδεχομένη πρόθεση της Κυβερνήσεως να επεξεργασθεί - χωρίς επ' ουδενί να πληρούνται οι πρυποθέσεις - τη δυνατότητα εφαρμογής του άρθρου 48 του Συντάγματος.
          Το εγχείρημα της Κυβερνήσεως και των συν αυτή να διαστρεβλώνουν την έννοια της συνεχούς και ποικιλοτρόπου εκφράσεως της απαξίας που δικαιωματικώς - και χωρίς πρόθεση ασκήσεως  σωματικής βίας -  υποδηλώνουν και υπογραμμίζουν οι πολίτες απέναντι στις αυθαιρεσίες της και στους βουλευτές, οι οποίοι οφείλουν να γνωρίζουν πως δεν είναι ανεξέλεγκτοι, ότι είναι υπηρέτες του λαού και όχι των Κυβερνήσεων και των όποιων άλλων και πως τον σεβασμό προς το πρόσωπό τους - και όχι προς τον θεσμό που ο σεβασμός είναι αδιαπραγμάτευτος -  δεν τον δικαιούνται εξ ορισμού, αλλά τον κερδίζουν μόνον όταν σέβονται εμπράκτως τον εαυτό τους, τους πολίτες και τον τόπο.
          Η προσπάθεια των κυβερνώντων και των συν αυτοίς να εστιάζουν συνεχώς στην προβολή εκβιαστικών ψευδοδιλημμάτων, καθώς, εσκεμμένως εδράζουν τα επιχειρήματά τους σε λανθασμένη βάση, υποβοηθούμενοι από την άγνοια των πολιτών σε κάποια ζητήματα, κυρίως οικονομικής φύσεως.
          Η σαφής, πλέον, δήθεν "αμυντική επιθετικότης" των κυβερνώντων που επιχειρεί - ανεπιτυχώς -  να προβάλει την εικόνα της σοβαρότητος και της δυναμικής αποφασιστικότητος.
          Η συνεχής επίκληση από τους πολιτικούς της προστασίας της Δημοκρατίας - μίας εννοίας που ο λαικισμός που χρόνια εξέθρεψαν έχει διαστρεβλώσει, έχοντάς την απογυμνώσει από τα απαιτούμενα στοιχεία υποστάσεώς της και έχοντάς της προσθέσει απαράδεκτα και ξένα προς αυτήν θέσφατα που την μετατρέπουν μακροπρόθεσμα σε αρωγό ποικιλομόρφου υποδουλώσεως των Ελλήνων πολιτών και του ιδίου του τόπου.
          Η εφαρμογή από την Κυβέρνηση του "δόγματος του σοκ" στους Έλληνες πολίτες.
         

           Κι όλα αυτά και άλλα πολλά διότι οι πολιτικοί γνωρίζουν:
          
          Ότι οι Έλληνες πολίτες που επιθυμούν ραγδαίες εξελίξεις είναι απείρως περισσότεροι από αυτούς που εκφράζονται και με τη φυσική τους παρουσία στο Σύνταγμα και στις πλατείες της Χώρας και ότι το ποσοστό τους είναι συντριπτικό και αγγίζει υψηλότατα όρια.
          Ότι δεν είναι οι θεσμοί που κινδυνεύουν, αλλά η προσωπική πολιτική τους ύπαρξη, η επιτυχία των προδιαγεγραμμένων σχεδίων τους και η συνεργασία τους με ελεγχόμενα για τη νομιμότητά τους - και πάντως εις βάρος του ελληνικού λαού και της Χώρας - συμφέροντα.
          Ότι αρκεί και η απλή και μόνον παρουσία στις πλατείες και στους δρόμους της χώρας, έστω και μία φορά την εβδομάδα, ΙΚΑΝΟΥ - εδώ βρίσκεται το κλειδί - αριθμού πολιτών που θα εκφράσει ειρηνικώς την επιθυμία δρομολογήσεως των όποιων εξελίξεων και αλλαγών για να καταδείξει την απόλυτη δυσαρμονία πολιτών και πολιτικού κόσμου, να νομιμοποιήσει την απαίτηση και να επιφέρει την κατάρριψη - με απολύτως δημοκρατικό τρόπο - του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού στο σύνολό του.   

Ανασχηματισμός στην Κυβέρνηση. Και λοιπόν;

          Θα παρθούν πίσω οι υπογραφές για το Μνημόνιο και τη Δανειακή Σύμβαση;

          Θα αρθεί η αμετακλήτως και άνευ όρων παραχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας και του συνόλου της περιουσίας μας στους τοκογλύφους ξένους δανειστές;

          Θα κινήσουν τα νέα πρόσωπα της Κυβερνήσεως τις νομικές διαδικασίες ούτως ώστε να πιστοποιηθεί το χρέος μας ως απεχθές, καθόσον πληρούνται όλες οι προυποθέσεις γι΄αυτό;

          Θα διεξαχθεί από το Κράτος μας λογιστικός έλεγχος για το περίφημο χρέος μας;

          Θα καταψηφισθεί το νέο Μνημόνιο;

          Θα καταργηθεί η θεσμοθετημένη ατιμωρησία για τους ιθύνοντες;

          Θα δοθεί προτεραιότητα στην ευημερία του λαού και όχι στην εξυπηρέτηση των παρανόμων συμφερόντων των ξένων δανειστών;

       
          Εκ προοιμίου, είναι γνωστό ότι τίποτε από τα ως άνω δεν είναι σε θέση κανένας από την παρούσα Κυβέρνηση, αλλά και από το σύνολο της υπαρχούσης πολιτικής σκηνής του τόπου να πραγματοποιήσει ή έστω να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
    
          Εξ' άλλου, το εκβιαστικό δίλημμα ότι πρέπει να επιλέξουμε τις αισχρές συνέπειες των Μνημονίων, άλλως δεν θα υπάρχουν χρήματα για μισθούς και συντάξεις, για τους γνωρίζοντες δεν υφίσταται, καθόσον τα ποσά που δανειζόμεθα διοχετεύονται στις - ελεγχόμενες για τη νομιμότητά τους - υποχρεώσεις μας προς τους ξένους δανειστές μας και όχι στις υποχρεώσεις του Κράτους μας προς τους πολίτες του.
       

Είναι κάτι...Αρκεί, όμως;

          Επιστολή του Προέδρου της Ενώσεως τέως Βουλευτών και Ευρωβουλευτών Κ. Πυλαρινού την οποία παρέδωσε στο Σύνταγμα προς εκφώνηση και περαιτέρω δημοσιοποίηση:

          "Ήρθα εδώ για να εξομολογηθώ δημόσια την ενοχή μας. Εμείς η γενιά της μεταπολίτευσης φέρει ακέραια την ευθύνη γιατί φτάσαμε εδώ. Άλλα ήταν τα οράματά μας, οι αγώνες μας και οι ελπίδες μας και αλλού καταλήξαμε, συντρίβοντας τη ζωή και τις ελπίδες των νέων αυτού του τόπου.

          Ζητούμε για ό,τι αρνητικό και λαθεμένο κάναμε συγγνώμη. Πιστέψτε, όλοι οι τέως Βουλευτές και Ευρωβουλευτές σας ζητούμε ΣΥΓΓΝΩΜΗ.

          Η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν σας πρόδωσε. Εμείς οι άνθρωποι οι κατά καιρούς εκπρόσωποί σας σας προδώσαμε.

          Μέσα στις χιλιάδες λέξεις δικαιολογημένης οργής ακούστε πρόσθετα και κάποιες λέξεις αντικειμενικής αλήθειας: Μη πετροβολάτε τους δημοσιογράφους. Η πλειοψηφία τους πολλές φορές μας υπέδειξε και μας φώτισε και μεις τους αγνοήσαμε. Μην αποδοκιμάζετε τους Έλληνες αστυνομικούς. Είναι ένστολα παιδιά του λαού που εκτελούν το συνταγματικό τους καθήκον. Μην απαξιώνετε τη Δικαιοσύνη, είναι η μόνη ασπίδα προστασίας από τις αυθαιρεσίες της Πολιτείας.

                                                                                             Κ. Πυλαρινός

                                                                                             Σύνταγμα 5/6/2011"

     

          Η μετάνοια, όταν είναι ειλικρινής, φανερώνει γενναιότητα. Για να είναι, όμως, και ουσιαστική πρέπει να είναι έμπρακτη. Ας αγωνισθούν, λοιπόν, οι τέως Βουλευτές και Ευρωβουλευτές της ως άνω Ενώσεως να παρεμποδίσουν την τέλεση - εσκεμμένως ή μη - ακόμη περισσοτέρων εγκληματικών πράξεων από την παρούσα πολιτική σκηνή της χώρας και ας πρωτοστατήσουν στην προσπάθεια ανατροπής της υφισταμένης πραγματικότητος ερχόμενοι σε ριζική αντιπαράθεση με όλους τους εν ενεργεία συναδέλφους τους και όχι μόνον και προτρέποντάς τους να αποχωρήσουν. Είναι το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν για το λαό που πρόδωσαν...

Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν

       
          Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσον εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

(άρθρο 120 παρ. 4  Συντάγματος της Ελλάδος - ακροτελεύτια διάταξη)


                                                      

Θεσμοί - κοινοβουλευτικά θέσμια

          Κάποιοι "δημοκράτες" πρεσβεύουν το άτοπο, παράνομο, επικίνδυνο και αντιδημοκρατικό των συγκεντρώσεων και εντόνων διαμαρτυριών Ελλήνων πολιτών έξω από την ελληνική Βουλή, καθώς, κατά την άποψή τους, κάτι τέτοιο αποτελεί επίθεση εναντίον του Κοινοβουλίου και της Δημοκρατίας. Τους διαφεύγει κάτι σημαντικό: Οι πολίτες δεν καταφέρονται εναντίον του ΘΕΣΜΟΥ του Κοινοβουλίου, αλλά εκφράζουν την δεδικαιολογημένη αγανάκτησή τους κατά των ΠΡΟΣΩΠΩΝ των παραγόντων του Κοινοβουλίου και των δεσμεύσεων που αυτοί, ο καθένας με τον τρόπο του, επιβάλλουν - δεσμεύσεων που αφορούν την ίδια τη ζωή, την υπόσταση και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων πολιτών και της ιδίας της χώρας και για τις οποίες ο λαός δεν υπήρξε ενήμερος εκ των προτέρων.
          Ο σεβασμός στους θεσμούς είναι απαραίτητος. Ο σεβασμός, όμως, στα πρόσωπα που τυγχάνει, κατά καιρούς, να εκπροσωπούν τους θεσμούς δεν είναι προΰπόθεση της Δημοκρατίας, καθώς αυτός κερδίζεται ή χάνεται αναλόγως των πράξεων των εκπροσώπων.
          Οι εκπρόσωποι των θεσμών, λοιπόν, οφείλουν να υποτάσσονται στις βουλές του λαού, διότι είναι υπηρέτες αυτού και τίποτε περισσότερο. Όταν, όμως, οι εκπρόσωποι των θεσμών αυτό δεν επιθυμούν να το κατανοήσουν και δεν το πράττουν, οι ίδιοι προσβάλλουν τους πολίτες και καταλύουν τους θεσμούς.

Πολιτικό σκηνικό, αυτό το μη αρμόζον

          
          "Τα άτομα υπακούουν τους δυνατούς, αλλά σέβονται μόνον τους δικαίους" (Ρεΐμόν Αρόν).
       
           Έχει, ίσως, σημάνει η ώρα τα άτομα να παύσουν να "υπακούουν" τους "δυνατούς" και με νόμιμες και ηθικές διαδικασίες να ανατρέψουν την ανάλγητη "δύναμη" του συνόλου του πολιτικού σκηνικού που τα συνθλίβει, ούτως ώστε οι "δίκαιοι" όχι μόνον να χαίρουν του σεβασμού, αλλά και να δύνανται να ασκούν καθήκοντα στη θέση αυτών που οφείλουν να απομακρυνθούν.

Η φυλακή είναι κι αυτή μια κάποια λύση...

          Αναμένεται, όπως λέγεται, υπογραφή νέου Μνημονίου για τη χώρα και, προφανώς, έπεται συνέχεια...

          Επιτέλους, για πόσο ακόμη, άπραγοι, θα υφιστάμεθα την βιαίως, πλέον, κλιμακουμένη εξέλιξη της πλήρους ηθικής και οικονομικής εξαθλιώσεώς μας; Πότε θα αντιληφθούμε ότι, τριάντα χρόνια τώρα, βαδίζουμε σε λανθασμένο δρόμο και ότι έχουμε, ήδη, οδηγηθεί σε αδιέξοδο, που μόνο με σοβαρές και ρηξικέλευθες ενέργειες μπορεί, ενδεχομένως, να προσπελαθεί;

          Όχι μόνον δεν έχει γίνει καμμία προσπάθεια να τροποποιηθούν τα άπειρα κακώς κείμενα στην Ελλάδα, αλλά, αντιθέτως, προστίθενται ακόμη περισσότερα.

          Όλα, ίσως, εδράζονται στο γεγονός ότι το πολιτικό σκηνικό του τόπου θεωρεί δεδομένη τη δυνατότητά του για αυθαιρεσία, απόκρυψη της ανυπαρξίας απαιτουμένων γνώσεων, αλλόφρονα ψηφοθηρία, εξαπάτηση των πολιτών, αβασάνιστη έως και μηδενική επεξεργασία των δεδομένων και υποταγή - λόγω φόβου, ανικανότητος και όχι μόνον - σε ξένα συμφέροντα, καθώς η θεσμοθετημένη, δυστυχώς, ατιμωρησία συνεχώς αποθρασύνει όλο και περισσότερο τους ιθύνοντες.

          Πρέπει, πρωτίστως και αμέσως, να κινηθούν οι παντοιοτρόπως νόμιμες και ηθικές διαδικασίες που θα οδηγήσουν στη θέσπιση κανόνων δικαίου οι οποίοι θα απειλούν με ισόβια κάθειρξη και δήμευση της περιουσίας τους όλους όσοι μετέχουν στην πολιτική σκηνή και σε όλο το εύρος αυτής και οι οποίοι θα τολμήσουν με τις ενέργειές τους ή την - έστω και σιωπηρή - συναίνεση ή ανοχή τους - εσκεμμένως ή μη - να ζημιώσουν το Κράτος και τον Λαό είτε οικονομικώς είτε με οιονδήποτε άλλον τρόπο.

          Τότε και μόνον τότε ίσως υπάρξει ελπίδα ότι στη χώρα αυτή θα ανέλθουν έντιμοι, ικανοί και προσεκτικοί πολιτικοί που σκοπό θα έχουν όχι την προσωπική καταξίωση ή το πάσης φύσεως κέρδος, αλλά την έντιμη και ουσιαστική άσκηση εξουσίας ή αντιπολιτεύσεως.

Θα αρθεί ο πνευματικός κόσμος της χώρας στο ύψος των περιστάσεων;

          Είναι η ώρα - έστω με καθυστέρηση - σύσσωμος ο πνευματικός κόσμος της χώρας μας να αναλάβει με δυναμισμό, καταρχάς, να διαφωτίσει όλους τους πολίτες για τη θλιβερή πραγματικότητα σχετικώς με την από πάσης πλευράς κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, καθώς και για τα αίτια αυτής και κατόπιν να προτείνει με σαφήνεια στο λαό αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετωπίσεως της πολύπλευρης κρίσεως. Αδράνεια, λιγοψυχία ή επιφανειακή και ανώδυνη δράση δεν θα του συγχωρεθούν. Ας είναι οι πνευματικοί άνθρωποι αυτοί που θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, αφού από εκείνους που πρωτίστως το οφείλουν ουδέν έχουμε να προσδοκούμε.

          Την Τρίτη 31/5/2011, ώρα 7 μ.μ., στα Προπύλαια και με κεντρικό σύνθημα "Ο πνευματικός κόσμος ενάντια στην κρίση" θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών στην οποία θα μιλήσουν ο Μίκης Θεοδωράκης και διαπρεπείς Πανεπιστημιακοί, οι τοποθετήσεις των οποίων αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

     

         

Ρατσισμός και παράνοια

          Ρατσισμός: Δόγμα που αναπτύσσεται με σύνδεσμο συγκεκριμένα γνωρίσματα (εθνικά, θρησκευτικά,πολιτιστικά, κ.λ.π.) προκειμένου να αναγάγει μία ομάδα (κοινωνική, φυλετική, θρησκευτική, κ.λ.π.) ως υπερτέρα άλλων (αγγλική race: φυλή - ρασιαλισμός, ιταλική razza: ράτσα).

          Επιβεβλημένο να διακρίνουμε τον ρατσισμό από την καλώς εννοουμένη προάσπιση των συμφερόντων και της ασφαλείας μας, από την απαίτηση για μη υποβάθμιση της ποιότητος ζωής μας, από την απαίτηση αντιμετωπίσεως μίας κακής πραγματικότητος και, κυρίως, από την υπεράσπιση εθνικών μας θέσεων.
          Ο λαικισμός που σκοπίμως διαστρεβλώνει τις έννοιες και την πραγματικότητα και που από χρόνια τώρα πλήττει αυτονόητα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών με απώτερο σκοπό το πολιτικό κέρδος - και ίσως όχι μόνον αυτό - είναι καιρός να γίνει αντιληπτός και να καταπολεμηθεί στη ρίζα του πριν επικρατήσει απολύτως η παράνοια. 

Salus populi suprema lex est

          Salus populi suprema lex est. 

Η ευημερία του λαού είναι ο υπέρτατος νόμος.

(Κικέρων)

          Επίκαιρη η ρήση και επιβεβλημένη η εφαρμογή της. Θα αρθούν - έστω και αργά - στο ύψος των περιστάσεων εκείνοι που οφείλουν να το πράξουν; Αφ' ετέρου, οι Έλληνες πολίτες θα απαιτήσουν την αποκατάσταση της πληγείσης αξιοπρεπείας τους; Η από πολλά χρόνια τώρα προδιαγεγραμμένη και επιβληθείσα  διάβρωση του κοινωνικού ιστού θα επιτραπεί να έχει συνέχεια;

Θα επιτρέψουμε, τελικώς, να μας αφανίσουν;

           "The Greek people are anarchic and difficult to tame. For this reason we must strike deep into their cultural roots. Perhaps then we can force them to conform. I mean, of course, to strike at their language , their religion, their cultural and historical reserves , so that we can neutralize their ability to develop, to distinguish themselves, or to prevail; thereby removing them as an obstacle to our strategically vital plans in the Balkans, the Mediterrranean and the Middle East".
          Henry Kissinger 1974

          "Οι Έλληνες είναι αναρχικοί και δύσκολα κουμαντάρονται. Γι' αυτόν τον λόγο  εμείς πρέπει να κτυπήσουμε βαθιά μέσα στις πολιτισμικές τους ρίζες. Ίσως έτσι καταφέρουμε να τους αναγκάσουμε να συμμμορφωθούν. Εννοώ, βεβαίως, να κτυπήσουμε τη γλώσσα τους, τη θρησκεία τους, τα πολιτισμικά και ιστορικά αποθέματά τους, ούτως ώστε να ουδετεροποιήσουμε την ικανότητά τους να αναπτύσσονται, να διακρίνουν τους εαυτούς τους, ή να δύνανται να υπερισχύουν και, τοιουτοτρόπως, να κατορθώσουμε να μην αποτελούν εμπόδιο στα στρατηγικώς ζωτικά σχέδιά μας στα Βαλκάνια, την Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή". 

          Henry Kissinger 1974 

ως Υπουργός  Εξωτερικών των Η.Π.Α.

          Δεν θα ήταν άτοπο κάποιος να σκεφθεί ότι περνώντας τα χρόνια πληθαίνουν εκείνοι που οραματίζονται τα παραπάνω, όπως και άλλα παρεμφερή και μη, πάντως δυσοίωνα για τη χώρα. Και, δυστυχώς, μερικοί από αυτούς ίσως βρίσκονται ακόμη και ανάμεσά μας...

                      

Αμετακλήτως και άνευ όρων

     ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΩΣ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ

           Άρθρο 14 παρ. 5  Μνημονίου:                                                             
          "Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετακλήτως και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιον ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες εν σχέσει προς την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτελέσεως δικστικής αποφάσεως ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός Νόμος".   
     
          Τέτοιος όρος δεν συναντάται ούτε σε αποικιοκρατικές συμβάσεις. Ο όρος αυτός παραβιάζει τη θεμελιώδη αρχή του σεβασμού της κυριαρχίας του Κράτους, απειλεί, θέτει σε κίνδυνο και προσβάλλει την εθνική κυριαρχία και την υπόσταση της Ελλάδος, πολύ περισσότερο εφόσον, επίσης συμφώνως προς το Μνημόνιο, οι δανειστές μας μπορούν να μεταβιβάσουν σε τρίτη χώρα τα δικαιώματά τους από τη Σύμβαση αυτή. 
          Όπως χαρακτηριστικώς αναφέρεται σε σχετική με τα ως άνω ανακοίνωση του Δ.Σ.Α. "Χωρίς κάποιο προηγούμενο παραδώσαμε με μόνη μια υπογραφή την εθνική μας κυριαρχία και ολόκληρη τη δημόσια περιουσία μας".