Κραυγή...

          Είναι σίγουρο ότι η κατά μόνας νοητική εξέγερση, οργή, ενασχόληση, προσπάθεια ανατροπών είναι προυπόθεση όλων των δεδομένων που έπονται και γράφουν Ιστορία. Όμως, δεν αρκεί τούτη η μοναχική «επανάσταση», αυτή από τα σπίτια, τα γραφεία μας, από τα γραπτά μας, αυτή εναντίον, τελικώς, μόνον του εαυτού μας...
          Χρέος μας είναι το μοίρασμα της κραυγής μας με άλλους, η από κοινού μελέτη, έρευνα, ανάλυση, οργάνωση, δράση...
          Δεν χρειάζεται να βιώσουμε περισσότερα για να αποφασίσουμε ότι δεν τα επιθυμούμε. Δεν απαιτείται να εξοικειωθούμε με τη φρίκη, αντιθέτως οφείλουμε, επιτέλους, να αρνηθούμε...όχι μόνοι μας, όχι νοερώς, όχι μέσα από τη μοιρολατρεία και την αποδοχή των υφισταμένων...
          Οφείλουμε να ενώσουμε τις κραυγές μας σε μια εκκωφαντική, απόλυτη, τεράστια, που θα συμπαρασύρει όλο το συρφετό και θα διαλύσει τα σκουπίδια που μας πνίγουν...