Επιτέλους, για πόσο ακόμη, άπραγοι, θα υφιστάμεθα την βιαίως, πλέον, κλιμακουμένη εξέλιξη της πλήρους ηθικής και οικονομικής εξαθλιώσεώς μας; Πότε θα αντιληφθούμε ότι, τριάντα χρόνια τώρα, βαδίζουμε σε λανθασμένο δρόμο και ότι έχουμε, ήδη, οδηγηθεί σε αδιέξοδο, που μόνο με σοβαρές και ρηξικέλευθες ενέργειες μπορεί, ενδεχομένως, να προσπελαθεί;
Όχι μόνον δεν έχει γίνει καμμία προσπάθεια να τροποποιηθούν τα άπειρα κακώς κείμενα στην Ελλάδα, αλλά, αντιθέτως, προστίθενται ακόμη περισσότερα.
Όλα, ίσως, εδράζονται στο γεγονός ότι το πολιτικό σκηνικό του τόπου θεωρεί δεδομένη τη δυνατότητά του για αυθαιρεσία, απόκρυψη της ανυπαρξίας απαιτουμένων γνώσεων, αλλόφρονα ψηφοθηρία, εξαπάτηση των πολιτών, αβασάνιστη έως και μηδενική επεξεργασία των δεδομένων και υποταγή - λόγω φόβου, ανικανότητος και όχι μόνον - σε ξένα συμφέροντα, καθώς η θεσμοθετημένη, δυστυχώς, ατιμωρησία συνεχώς αποθρασύνει όλο και περισσότερο τους ιθύνοντες.
Πρέπει, πρωτίστως και αμέσως, να κινηθούν οι παντοιοτρόπως νόμιμες και ηθικές διαδικασίες που θα οδηγήσουν στη θέσπιση κανόνων δικαίου οι οποίοι θα απειλούν με ισόβια κάθειρξη και δήμευση της περιουσίας τους όλους όσοι μετέχουν στην πολιτική σκηνή και σε όλο το εύρος αυτής και οι οποίοι θα τολμήσουν με τις ενέργειές τους ή την - έστω και σιωπηρή - συναίνεση ή ανοχή τους - εσκεμμένως ή μη - να ζημιώσουν το Κράτος και τον Λαό είτε οικονομικώς είτε με οιονδήποτε άλλον τρόπο.
Τότε και μόνον τότε ίσως υπάρξει ελπίδα ότι στη χώρα αυτή θα ανέλθουν έντιμοι, ικανοί και προσεκτικοί πολιτικοί που σκοπό θα έχουν όχι την προσωπική καταξίωση ή το πάσης φύσεως κέρδος, αλλά την έντιμη και ουσιαστική άσκηση εξουσίας ή αντιπολιτεύσεως.
