Εξουθένωση

          Λοιπόν, είναι μακρά και επίπονη η διαδικασία απομακρύνσεως από την αποδοχή της διαφθοράς (και τη συμμετοχή σε αυτήν), της ανηθικότητος, της αδικίας, την αίσθηση της ματαιότητος και ως εκ τούτου την επιθυμία «ατομικής λυτρώσεως» για την πλειοψηφία ενός λαού του οποίου αενάως επιχειρείται ο εκμαυλισμός και έχει απωλέσει (προσωρινώς) τις ρίζες και τα ισχυρά του στοιχεία...Πόσο μάλλον όταν η διάχυση της αλλοτριώσεως είναι, πλέον, παγκόσμια και το το χαμηλώτερο επίπεδο της ανθρώπινης υπάρξεως έχει κάνει εδώ και καιρό την εμφάνισή του...
          Επιπλέον, πόσο όμορφα και μεθοδικά τα πλοκάμια του συστήματος μας καλούν σε κάτι «νέο, φρέσκο, αληθινό», σε μια αλλαγή ουσιαστική...και πόσο η ανοησία, η αφέλεια, η πονηριά, η άγνοια, η ανα τους αιώνες «προβατοποίηση» ωθούν σε νέα λάθη, σε μοιραίες επαναλήψεις ηλιθιότητος και δυστυχίας και στη συνεχή παντελή απουσία της ορθής λογικής...
          Ελλοχεύει, συνεπώς, για τους καλώς γνωρίζοντες, ο κίνδυνος της απογοητεύσεως, της εξουθενώσεως, της πεποιθήσεως μονίμου υπάρξεως του γελοίου και παραλόγου...Και είναι δύσκολο το εγχείρημα της ευρέσεως ισορροπίας μεταξύ του υφισταμένου, του εφικτού, όπως μας το εδίδαξαν, και του οράματος που ποτέ δεν γεννήθηκε στ' αλήθεια...
          Η ψυχραιμία και η μη απώλεια των δυνάμεων (νοητικών, φυσικών αντοχών, γνήσιων επιθυμιών, απουσία αλλοτριώσεως και βλακείας...) είναι όπλα πολύτιμα, όμως, και πάλι μόνα τους δεν αρκούν...
          Θα ενωθούμε, κάποτε, εμείς, ο αστάθμητος παράγοντας που δεν υποτάσσει τη νόησή του, που χρησιμοποιεί τις νοητικές του δυνατότητες μακριά από αγκυλώσεις, αποπροσανατολιστικούς συναισθηματισμούς και πάσης φύσεως συμφέροντα και λαικισμούς και που δεν τοποθετείται σε «κουτάκια» για να νοιώσει ότι υπάρχει;