Η εξέγερση του Νου ως προυπόθεση της εκ βάθρων ανατροπής

          Λέξεις όμορφες...Έννοιες εμπεριέχουσες το πλήρες νόημα της ουσιαστικής υπάρξεως, το Δίκαιο, την Εντιμότητα, την Ηθική, τη Μεγαλοσύνη του Ανθρώπου...Φόρτιση συναισθηματική, μνήμες, οδύνη, μεγίστη οργή, οδυρμός, απογοήτευση, απόγνωση, επίκληση της Θείας Δίκης, άρνηση αποδοχής της ανέκαθεν κυριαρχίας του σκότους, απεύθυνση στο Φως και  επιθυμία διαχύσεώς του ως εξίσου ισχυρού αντιθέτου...
          Και όλα αυτά τα υπέροχα υπό συνθήκες πλήρους ανυπαρξίας της βαθύτερης επεξεργασίας του Νου, ως κάτι μη υπάρχον, μη χρήζον συνεχούς φροντίδας, τροφής και εγρηγόρσεως...Σαν να μην αποτελεί η βαθύτερη νόηση, επίγνωση και «διαδικασία των πάντων εμβαθύνσεως» την άλλη όψη του Σύμπαντος...Παραμελείται ως κομμάτι δευτερεύον ή και ανούσιο, αφήνεται θαμπό και ανεπεξέργαστο, ως ασήμαντο και ενοχλητικά σιωπηλώς θορυβώδες όταν επιχειρεί να αναδυθεί...
          Και συνεχίζεται η προσπάθεια του εντίμου ατόμου να επιβάλει το ορθόν ως κάτι προαιώνιο που μόνο του οφείλει να προκύψει...δίχως ο Νους να το καταγράψει, αναλύσει, εγκαλέσει και αναλόγως διαμορφώσει...Η έμφυτη ενυπάρχουσα δέσμη φωτός, όμως, δεν αρκεί να υφίσταται, δέον να λάβει μορφή συγκεκριμένη και ισχύν εκρήξεως. Κι αυτό απαιτεί κωδικοποίηση και εμπεριστατωμένη και αποστασιοποιημένη ενασχόληση...
          Άραγε, πράγματι, επιθυμούμε η ύπαρξή μας να αποκτήσει την οντότητα που της αρμόζει και ως εκ τούτου να επιβληθεί;