Αξιοπρέπεια, αυτή η άγνωστη...

          Η ζωή είναι μικρή, άδικη και πετάει σαν σφαίρα που σφηνώνεται στο θάνατο...
          Σίγουρα, η πολύτιμη υπόστασή μας δεν είναι αυτή που αρμόζει και που η μεγαλοσύνη του Ανθρώπου θα άξιζε... Οπωσδήποτε οι ευθύνες για το μη πρέπον καταλογίζονται στον μεγαλύτερο βαθμό στην ίδια την ανθρώπινη φύση που έχει ανα τους αιώνες πάρει λάθος δρόμο και που αντιμάχεται το Σύμπαν δίχως όπλα και με τη μοιρολατρεία που αφανίζει...
          Η ελεεινή επανάπαυση των μαζών στις όποιες από άλλους (κατωτάτους, υπανθρώπους, είδη που οφείλουν να εξαφανισθούν) διαμορφούμενες συνθήκες και η τραγική άγνοια, κουτοπονηριά και ταπεινή και άχρηστη εξακολούθηση καταπατήσεως του μεγαλείου του Ανθρώπου δεν δικαιολογούνται, τουλάχιστον από ένα σημείο και ύστερα...Ο κλαυθμός, η απόγνωση και η μόνιμη «ζητιανιά» και αναζήτηση αλληλεγγύης για μια ψευτοζωούλα δεν αντιστοιχούν στον Άνθρωπο, στο βαθμό που όλα αυτά (τα δεδικαιολογημένα σε πρώτη φάση) δεν εξελίσσονται σε Οργή, σε Γνώση, σε Απαίτηση Δικαίου και Ηθικής, σε συνειδητοποίηση της μεγίστης αξίας του εσώτερου θησαυρού μας...Τί βρώμικη σπατάλη της σύντομης αλλά μοναδικής, εξέχουσας και πολύτιμης ζωής μας...Άλλωστε, τη συνειδητοποίηση την έχουμε όλοι μέσα μας, δεν απαιτείται ιδιάζουσα παίδευση ή ιδιαίτερη «καλλιέργεια». Απαιτείται μόνον φιλότιμο και αίσθηση ουσιαστικής αξιοπρεπείας, στοιχεία που ενυπάρχουν στον Άνθρωπο, απλώς, είναι μονίμως παροπλισμένα...
          Μάλλον δύσκολο να αλλάξουν όλα αυτά και είναι κρίμα διότι σε πολλούς η ανθρώπινη φύση έχει ήδη μιλήσει και γνωρίζουν ότι η εκ βάθρων ανατροπή είναι η Ουσία της υπάρξεώς τους...Και μένουν μόνοι...
         

Εξουθένωση

          Λοιπόν, είναι μακρά και επίπονη η διαδικασία απομακρύνσεως από την αποδοχή της διαφθοράς (και τη συμμετοχή σε αυτήν), της ανηθικότητος, της αδικίας, την αίσθηση της ματαιότητος και ως εκ τούτου την επιθυμία «ατομικής λυτρώσεως» για την πλειοψηφία ενός λαού του οποίου αενάως επιχειρείται ο εκμαυλισμός και έχει απωλέσει (προσωρινώς) τις ρίζες και τα ισχυρά του στοιχεία...Πόσο μάλλον όταν η διάχυση της αλλοτριώσεως είναι, πλέον, παγκόσμια και το το χαμηλώτερο επίπεδο της ανθρώπινης υπάρξεως έχει κάνει εδώ και καιρό την εμφάνισή του...
          Επιπλέον, πόσο όμορφα και μεθοδικά τα πλοκάμια του συστήματος μας καλούν σε κάτι «νέο, φρέσκο, αληθινό», σε μια αλλαγή ουσιαστική...και πόσο η ανοησία, η αφέλεια, η πονηριά, η άγνοια, η ανα τους αιώνες «προβατοποίηση» ωθούν σε νέα λάθη, σε μοιραίες επαναλήψεις ηλιθιότητος και δυστυχίας και στη συνεχή παντελή απουσία της ορθής λογικής...
          Ελλοχεύει, συνεπώς, για τους καλώς γνωρίζοντες, ο κίνδυνος της απογοητεύσεως, της εξουθενώσεως, της πεποιθήσεως μονίμου υπάρξεως του γελοίου και παραλόγου...Και είναι δύσκολο το εγχείρημα της ευρέσεως ισορροπίας μεταξύ του υφισταμένου, του εφικτού, όπως μας το εδίδαξαν, και του οράματος που ποτέ δεν γεννήθηκε στ' αλήθεια...
          Η ψυχραιμία και η μη απώλεια των δυνάμεων (νοητικών, φυσικών αντοχών, γνήσιων επιθυμιών, απουσία αλλοτριώσεως και βλακείας...) είναι όπλα πολύτιμα, όμως, και πάλι μόνα τους δεν αρκούν...
          Θα ενωθούμε, κάποτε, εμείς, ο αστάθμητος παράγοντας που δεν υποτάσσει τη νόησή του, που χρησιμοποιεί τις νοητικές του δυνατότητες μακριά από αγκυλώσεις, αποπροσανατολιστικούς συναισθηματισμούς και πάσης φύσεως συμφέροντα και λαικισμούς και που δεν τοποθετείται σε «κουτάκια» για να νοιώσει ότι υπάρχει; 
         

Μόνοι μας, όλοι μαζί, μακριά από προστάτες...

          Ξεπουλούν τη χώρα μας εδώ και καιρό, με αναίδεια, έπαρση, πρωτοφανή ιταμότητα, με τη βεβαιότητα του πανίσχυρου που στηρίζεται από ηλιθίους δούλους οι οποίοι ποτέ δεν θα τολμήσουν να απαιτήσουν την τιμωρία του. Σε λίγο θα έλθει η σειρά και των πολιτών - αριθμών να μπουν προσωπικώς στη μέγγενη ενός ξεπουλήματος που όμοιό του δεν έχει υπάρξει.

          Έλληνες...επιτέλους, ας σοβαρευτούμε. Ας απαγκιστρωθούμε, πλέον, από τα ποταπά κόμματα που μας παίζουν στα δάχτυλα και μας δουλεύουν όμορφα, ενώ η ζωή μας καταστρέφεται. Ας βρούμε το θάρρος να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και ας εκτιμήσουμε την υπόστασή μας μακριά από προστάτες...

          Έλληνες...ας ενωθούμε μεταξύ μας, ας πετάξουμε πέρα από τον πλανήτη όλα τα σκουπίδια και ας αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι δεν ζούμε ως τιποτένια, άβουλα και κακόμοιρα όντα...Γιατί θα έλθει κάποτε η στιγμή που θα λογοδοτήσουμε στο κρυμμένο φως της υπάρξεώς μας...Και θα πρέπει να έχουμε κάτι να πούμε...

Κραυγή...

          Είναι σίγουρο ότι η κατά μόνας νοητική εξέγερση, οργή, ενασχόληση, προσπάθεια ανατροπών είναι προυπόθεση όλων των δεδομένων που έπονται και γράφουν Ιστορία. Όμως, δεν αρκεί τούτη η μοναχική «επανάσταση», αυτή από τα σπίτια, τα γραφεία μας, από τα γραπτά μας, αυτή εναντίον, τελικώς, μόνον του εαυτού μας...
          Χρέος μας είναι το μοίρασμα της κραυγής μας με άλλους, η από κοινού μελέτη, έρευνα, ανάλυση, οργάνωση, δράση...
          Δεν χρειάζεται να βιώσουμε περισσότερα για να αποφασίσουμε ότι δεν τα επιθυμούμε. Δεν απαιτείται να εξοικειωθούμε με τη φρίκη, αντιθέτως οφείλουμε, επιτέλους, να αρνηθούμε...όχι μόνοι μας, όχι νοερώς, όχι μέσα από τη μοιρολατρεία και την αποδοχή των υφισταμένων...
          Οφείλουμε να ενώσουμε τις κραυγές μας σε μια εκκωφαντική, απόλυτη, τεράστια, που θα συμπαρασύρει όλο το συρφετό και θα διαλύσει τα σκουπίδια που μας πνίγουν...