Λοιπόν, όλα αυτά ισχύουν... Το ζήτημα και η διαφωνία δεν ευρίσκονται στα δεδομένα υπό τη συγκεκριμένη οπτική και υπό συνθήκες αποδοχής της μέχρι τούδε πραγματικότητος. Η διαφοροποίηση εδράζεται στην αναγκαιότητα αλλαγής της εσφαλμένης εικόνας ως προς την ουσιαστική ύπαρξή μας και το ποιόν αυτής, ως προς τον απαιτούμενο σεβασμό προς την ατομικότητά μας, τη μοναδική του καθενός, την εκ προοιμίου φωτεινή και πανίσχυρη...Η μαζικότητα και η ισχύς εν τη ενώσει, σαφώς, έχουν λαμπρό ρόλο, όμως η αποτελεσματικότητα επαφίεται στην υψηλή, βαθειά, πραγματική (και όχι την εν τοις πράγμασι) αυτοεκτίμηση εκάστης μονάδος. Η αίσθηση της μοναδικότητος, εξάλλου, - η οποία, βεβαίως, παρασάγγας απέχει από την στείρα εγωμανία - είναι και η βασικώτερη ασφαλιστική δικλείδα εναντίον των «επιτηδείων» των μαζικών αγώνων. Το απογοητευτικό - πλην όμως παγίως υφιστάμενο - γεγονός της ανέκαθεν απαρχής κάθε λαμπρής αλλαγής από κάποιους ολίγους, ίσως, καθιστά, όντως, συζητήσιμη την ως άνω συλλογιστική...
Δεν είναι τυχαία η επιτυχής προσπάθεια των εκάστοτε επί μέρους του όλου συστημάτων - «κυβερνητικών» και κάθε είδους «εξουσίας», αλλά και πάσης φύσεως «αντιπολιτευομένων» και «αντιμαχομένων» - να ισοπεδώσουν, εξομοιώσουν και μαζικοποιήσουν τη μεγάλη κρίσιμη πλειοψηφία εμφυσώντας της την αίσθηση της πλήρους αδυναμίας, της ανάγκης χειραγωγήσεως, της μιζέριας που απλώς θα βελτιωθεί «στη βάση του εφικτού»...
Και δεν είναι «σοφό» να εφαρμόζουμε τη «διαχείριση της ήττας» που σκοπίμως μας διοχετεύουν και συμφώνως προς την οποία «εμείς θα επιβιώσουμε και φτωχοί και πένητες, η κρίση ήλθε για να μας διδάξει τη σύνεση, ας είμαστε, απλώς, αλληλέγγυοι και ας παίξουμε εμείς το ρόλο του κράτους, αφού αυτό δεν δύναται ή δεν επιθυμεί...κι ας το αφήσουμε στην ησυχία του, αφού να αλλάξει δεν μπορεί». Βεβαίως ΟΧΙ...Δεν οφείλουμε αυτό, δεν οφείλουμε να «στριμωχτούμε» όλοι σε μια ισοπεδωτική και ντροπιαστική για εμάς και τους συνανθρώπους μας τακτική επιβιώσεως. Οφείλουμε την ανύψωση του εαυτού μας και των άλλων, οφείλουμε την επιβολή της υπάρξεώς μας ως αυθύπαρκτης και με όλες τις απαιτήσεις που το πνεύμα μας επιτάσσει να προτάξουμε. Οφείλουμε την εκ βάθρων αποδόμηση όλων των ελεεινών υπανθρώπων και την σκληρή και άνευ προηγουμένου τιμωρία τους, την καταβαράθρωση του συστήματος χειραγωγήσεως και καθυποτάξεώς μας. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι τη δύναμη του συστήματος εμείς οι ίδιοι του την παρέχουμε με λευκές επιταγές, αλλά και με τη διαρκή υποτίμηση της βαθιάς, ουσιαστικής και πάσης φύσεως υπεροπλίας μας. Οφείλουμε να πετάξουμε στα σκουπίδια όλα τα κάθε είδους - κι από όπου κι αν προέρχονται - γελοία και τιποτένια ανθρωποειδή που τολμούν να θεωρούν εαυτούς ανωτέρους και με περίσσεια εξυπνάδα και εμάς τους υπολοίπους απλώς αριθμούς...
Εάν δεν υψωθούμε έως εκεί που οφείλουμε, πάντα κάποιοι άλλοι - πραγματικά ασήμαντοι και έχοντες απωλέσει την ανθρώπινη ιδιότητα - θα παίζουν μαζί μας. Και θα μας αξίζει, διότι θα διαπράττουμε εμείς πρώτοι το μέγιστο έγκλημα: την άρνηση του εσωτερικού μεγαλείου μας...
