Ανατροπή

Είθε το 2013 να μην σβηστεί μέσα στον θλιβερό, παγερό,  απάνθρωπο απόηχο της τιποτένιας παγκόσμιας κυβερνήσεως που αποσκοπεί στην εξαφάνιση κάθε λογικού, νοήμονος και φέροντος αισθήματα Ανθρώπου...

Είθε το Πνεύμα και η Ψυχή να υπερισχύσουν της τραγικής μετριότητος των υπανθρώπων που απώλεσαν αμφότερα...

Είθε το 2013 να αποτελέσει τον μέγιστο σταθμό στην ιστορία της ανθρωπότητος. Να σημάνει την εκ βάθρων ανατροπή των πάντων, αφού τα πάντα μας οδηγούν στον όλεθρο. Να αφυπνίσει τους πολίτες όλου του κόσμου, ώστε άπαντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να σκεφθούν και να δράσουν αναλόγως...

Είθε οι Έλληνες να αναλογισθούν το χρέος τους στην Ιστορία και να ανακαλύψουν ξανά την ψυχή, τις προαιώνιες αξίες και το μεγαλείο τους...

Είθε το 2013 να είναι το ίδιο Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ...

Η χειραγωγούμενη ατομική μας ποιότητα...

          Ισχυρίζονται πολλοί: «Έτσι είναι η ζωή... πάντα κάποιοι δυνατοί και παγερά ανάλγητοι θα άρχουν, κι όσο κι αν εμείς αγωνιζόμαστε, εκείνοι θα επιλέγουν πότε θα επιβιώνουμε με στοιχειώδη αξιοπρέπεια και πότε όλα θα μας τα παίρνουν πίσω όταν έτσι κρίνουν... πάντα τη μοίρα μας άλλοι θα την ορίζουν... με το σύστημα δεν μπορείς να τα βάλεις... όλοι ίδιοι είναι... ας προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε όπως - όπως στο πλαίσιο αυτό... το μη χείρον βέλτιστον... κι αν οι νυν χάσουν την εξουσία, η «αράχνη» έχει διαθεσίμους άλλους ιστούς... ποιοί είμαστε εμείς, οι μικροί και ασήμαντοι, που θα επιβληθούμε στους παντοδύναμους, «εξοπλισμένους» δυνάστες μας;»...
          Λοιπόν, όλα αυτά ισχύουν... Το ζήτημα και η διαφωνία δεν ευρίσκονται στα δεδομένα υπό τη συγκεκριμένη οπτική και υπό συνθήκες αποδοχής της μέχρι τούδε πραγματικότητος. Η διαφοροποίηση εδράζεται στην αναγκαιότητα αλλαγής της εσφαλμένης εικόνας ως προς την ουσιαστική ύπαρξή μας και το ποιόν αυτής, ως προς τον απαιτούμενο σεβασμό προς την ατομικότητά μας, τη μοναδική του καθενός, την εκ προοιμίου φωτεινή και πανίσχυρη...Η μαζικότητα και η ισχύς εν τη ενώσει, σαφώς, έχουν λαμπρό ρόλο, όμως η αποτελεσματικότητα επαφίεται στην υψηλή, βαθειά, πραγματική (και όχι την εν τοις πράγμασι) αυτοεκτίμηση εκάστης μονάδος. Η αίσθηση της μοναδικότητος, εξάλλου, - η οποία, βεβαίως, παρασάγγας απέχει από την στείρα εγωμανία -  είναι και η βασικώτερη ασφαλιστική δικλείδα εναντίον των «επιτηδείων» των μαζικών αγώνων. Το απογοητευτικό - πλην όμως παγίως υφιστάμενο -  γεγονός της ανέκαθεν απαρχής κάθε λαμπρής αλλαγής από κάποιους ολίγους, ίσως, καθιστά, όντως, συζητήσιμη την ως άνω συλλογιστική...
       
          Δεν είναι τυχαία η επιτυχής προσπάθεια των εκάστοτε επί μέρους του όλου συστημάτων - «κυβερνητικών» και κάθε είδους «εξουσίας», αλλά και πάσης φύσεως «αντιπολιτευομένων» και «αντιμαχομένων» - να ισοπεδώσουν, εξομοιώσουν και μαζικοποιήσουν τη μεγάλη κρίσιμη πλειοψηφία εμφυσώντας της την αίσθηση της πλήρους αδυναμίας, της ανάγκης χειραγωγήσεως, της μιζέριας που απλώς θα βελτιωθεί «στη βάση του εφικτού»...
       
         Και δεν είναι «σοφό» να εφαρμόζουμε τη «διαχείριση της ήττας» που σκοπίμως μας διοχετεύουν και συμφώνως προς την οποία «εμείς θα επιβιώσουμε και φτωχοί και πένητες, η κρίση ήλθε για να μας διδάξει τη σύνεση, ας είμαστε, απλώς, αλληλέγγυοι και ας παίξουμε εμείς το ρόλο του κράτους, αφού αυτό δεν δύναται ή δεν επιθυμεί...κι ας το αφήσουμε στην ησυχία του, αφού να αλλάξει δεν μπορεί». Βεβαίως ΟΧΙ...Δεν οφείλουμε αυτό, δεν οφείλουμε να «στριμωχτούμε» όλοι σε μια ισοπεδωτική και ντροπιαστική για εμάς και τους συνανθρώπους μας τακτική επιβιώσεως. Οφείλουμε την ανύψωση του εαυτού μας και των άλλων, οφείλουμε την επιβολή της υπάρξεώς μας ως αυθύπαρκτης και με όλες τις απαιτήσεις που το πνεύμα μας επιτάσσει να προτάξουμε. Οφείλουμε την εκ βάθρων αποδόμηση όλων των ελεεινών υπανθρώπων και την σκληρή και άνευ προηγουμένου τιμωρία τους, την καταβαράθρωση του συστήματος χειραγωγήσεως και καθυποτάξεώς μας. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι τη δύναμη του συστήματος εμείς οι ίδιοι του την παρέχουμε με λευκές επιταγές, αλλά και με τη διαρκή υποτίμηση της βαθιάς, ουσιαστικής και πάσης φύσεως υπεροπλίας μας. Οφείλουμε να πετάξουμε στα σκουπίδια όλα τα κάθε είδους - κι από όπου κι αν προέρχονται - γελοία και τιποτένια ανθρωποειδή που τολμούν να θεωρούν εαυτούς ανωτέρους και με περίσσεια εξυπνάδα και εμάς τους υπολοίπους απλώς αριθμούς...
  
          Εάν δεν υψωθούμε έως εκεί που οφείλουμε, πάντα κάποιοι άλλοι - πραγματικά ασήμαντοι και έχοντες απωλέσει την ανθρώπινη ιδιότητα - θα παίζουν μαζί μας. Και θα μας αξίζει, διότι θα διαπράττουμε εμείς πρώτοι το μέγιστο έγκλημα: την άρνηση του εσωτερικού μεγαλείου μας...

Η εξέγερση του Νου ως προυπόθεση της εκ βάθρων ανατροπής

          Λέξεις όμορφες...Έννοιες εμπεριέχουσες το πλήρες νόημα της ουσιαστικής υπάρξεως, το Δίκαιο, την Εντιμότητα, την Ηθική, τη Μεγαλοσύνη του Ανθρώπου...Φόρτιση συναισθηματική, μνήμες, οδύνη, μεγίστη οργή, οδυρμός, απογοήτευση, απόγνωση, επίκληση της Θείας Δίκης, άρνηση αποδοχής της ανέκαθεν κυριαρχίας του σκότους, απεύθυνση στο Φως και  επιθυμία διαχύσεώς του ως εξίσου ισχυρού αντιθέτου...
          Και όλα αυτά τα υπέροχα υπό συνθήκες πλήρους ανυπαρξίας της βαθύτερης επεξεργασίας του Νου, ως κάτι μη υπάρχον, μη χρήζον συνεχούς φροντίδας, τροφής και εγρηγόρσεως...Σαν να μην αποτελεί η βαθύτερη νόηση, επίγνωση και «διαδικασία των πάντων εμβαθύνσεως» την άλλη όψη του Σύμπαντος...Παραμελείται ως κομμάτι δευτερεύον ή και ανούσιο, αφήνεται θαμπό και ανεπεξέργαστο, ως ασήμαντο και ενοχλητικά σιωπηλώς θορυβώδες όταν επιχειρεί να αναδυθεί...
          Και συνεχίζεται η προσπάθεια του εντίμου ατόμου να επιβάλει το ορθόν ως κάτι προαιώνιο που μόνο του οφείλει να προκύψει...δίχως ο Νους να το καταγράψει, αναλύσει, εγκαλέσει και αναλόγως διαμορφώσει...Η έμφυτη ενυπάρχουσα δέσμη φωτός, όμως, δεν αρκεί να υφίσταται, δέον να λάβει μορφή συγκεκριμένη και ισχύν εκρήξεως. Κι αυτό απαιτεί κωδικοποίηση και εμπεριστατωμένη και αποστασιοποιημένη ενασχόληση...
          Άραγε, πράγματι, επιθυμούμε η ύπαρξή μας να αποκτήσει την οντότητα που της αρμόζει και ως εκ τούτου να επιβληθεί;

Ο εχθρός Χρόνος

Ο χρόνος γίνεται εχθρός όταν τον αγνοείς...
Όλα προχωρούν γοργά...
Η ισοπέδωση της Ζωής έχει μεθοδευθεί και τα εγκαίνια της διαδικασίας έχουν πανηγυρικώς εορτασθεί...
Το γνωρίζουμε και σιωπούμε...
Και καμωνόμαστε ότι όλα ακολουθούν τους συνήθεις ρυθμούς...
Το ξύπνημα, όμως, από τη χαύνωση, όταν αργά γίνει, θα συμπαρασύρει τα πάντα...Κι εμάς μαζί...

Χαμένοι στην καθημερινότητα: Αιώνια παγίδα και αποπροσανατολισμός…

          Κι όμως, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες – αν όχι όλες – εστίες αντιδράσεως σε καθεστώτα πολλαπλώς αμφιλεγόμενα προσκρούουν στην (θεμιτή πλην αναγκαστικώς αποπροσανατολιστική) μάχη της επιβιώσεως… Και πώς θα μπορούσε άλλως να υφίσταται, εφόσον προυπόθεση για την όποια «αντίθεση και αντίπραξη» αποτελεί η ίδια η πρακτική εξασφάλιση της υπάρξεως…Οι ιθύνοντες το γνωρίζουν άριστα και δεν ανησυχούν. Άλλωστε, έχουν, ήδη, φροντίσει μεγάλο τμήμα των πολιτών να βρίσκεται στη δύσκολη θέση να οφείλει να τετραπλασιάσει τα εισοδήματά του ώστε να διατηρήσει το προηγούμενο βιοτικό του επιπέδο, κάτι, βεβαίως, ανέφικτο, δεδομένων των γνωστών καταστροφικών αποτελεσμάτων της υφέσεως, της ανεργίας και της αδιέξοδης εν γένει πολιτικής που εσκεμμένως ακολουθείται…

          Και νά ΄μαστε τώρα εμείς εδώ, να προσπαθούμε να ανοίξουμε δρόμο στα τεχνητά αδιέξοδα της επιβιώσεώς μας που κάποιοι αριστοτεχνικώς έχουν δημιουργήσει εγκλωβίζοντάς μας για πάντα στον αέναο κύκλο της μίζερης καθημερινότητος που δεν επαρκεί ούτε για την εξεύρεση των «προς το ζην», πόσω δε μάλλον για «λόγω και έργω διερεύνηση» τρόπων αντιστάσεως σε ανήθικα και άδικα κατεστημένα που επιδιώκουν να παγιώσουν το φαύλο κύκλο της μόνιμης «πνευματικής και υλικής φυλακής» μας…

          Είναι σαν όλα να ακολουθούν έναν προσχεδιασμένο τρόπο «συμπεριφοράς», έναν, δήθεν, νομοτελειακό δρόμο, αυτόν της αποδοχής του «αισχρού», του «ανηθίκου» και του «αδίκου», καθώς από παντού προβάλλει η προδοσία, το «ανυπέρβλητο της επιβολής του κακού», το «ανίκητο της ισχύος του δυνατού»…

           
          Λοιπόν, ΟΧΙ…Δεν είναι νομοτέλεια η παγερή επιβολή, η «άδικη, φτωχή και μίζερη ζωή», η αποδοχή πάντων όσα μας έχουν διδάξει…Η Ζωή είναι αλλιώς και είναι αυτή που επιθυμούμε εμείς και όχι κάποιοι άλλοι. Και είναι εφικτή…Αρκεί να το αντιληφθούμε και να αγωνισθούμε γι’ αυτήν. Διότι ο χρόνος πάντα επαρκεί και έχει τα όρια που του προσδίδουμε οι ίδιοι…κι αν αυτά είναι στενά, φταίμε εμείς. Κι αν με τα υφιστάμενα δεδομένα της σκέψεώς μας δεν ανακαλύπτουμε τη διέξοδο, φταίνε τα δεδομένα μας. Κι αν θεωρούμε ότι λύση δεν υπάρχει, φταίει η πνευματική μας μονομέρεια, φταίει το γεγονός ότι ακολουθούμε «προβλεπόμενες και διδαχθείσες πρακτικές».

          Είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Εάν δεν τις επωμισθούμε δεν έχουμε δικαίωμα να κατηγορούμε κάποιους άλλους. Οι «άλλοι» κάνουν την ανίερη, ανήθικη και προδοτική δουλειά τους. Ας κάνουμε κι εμείς τη δική μας που επιθυμούμε να είναι διαφορετική. Θα βρούμε το χρόνο; Θα διευρύνουμε τα όριά του; Θα υπερισχύσει η πνευματική και ηθική μας υπεροχή; Από εμάς εξαρτάται…

          

«Έτσι είναι η ζωή»;

          Ηλικιωμένοι συμπατριώτες μας δολοφονούνται καθημερινώς από κακοποιούς και ληστές που το κράτος αφήνει ανεξέλεγκτους... Έλληνες στο τέλος της ζωής τους δεν δύνανται να ανταπεξέλθουν στα έξοδα για την διατήρηση της υγείας τους και την εν γένει επιβίωσή τους και αυτοκτονούν... Άνθρωποι που σε όλη τη διάρκεια του βίου τους εργάζονταν και πλήρωναν για να έχουν αξιοπρεπή γεράματα νοιώθουν βιασμένοι από ένα ανάλγητο κράτος που εν τέλει τους δολοφονεί, άλλοτε σιγά - σιγά και βασανιστικά, άλλοτε ξαφνικά και οδυνηρά....

          Ένα κράτος έχει λόγο υπάρξεως μόνον εφόσον προτεραιότητά του αποτελεί ο έμπρακτος σεβασμός στους ηλικιωμένους αλλά και στους ασθενείς πολίτες του: Πάγιος και ανώτατος κανόνας ζωής που όταν δεν εφαρμόζεται πρέπει, πλέον, να ομιλούμε για πλήρη αποσύνθεση και ανυπαρξία κρατικής υποστάσεως....

          Έχουμε χρέος να απαιτήσουμε και να διεκδικήσουμε την εκ βάθρων αποδόμηση όλων των ελεεινών υπανθρώπων (και του συστήματος που τους στηρίζει), οι οποίοι σκοπό έχουν να μας αναγκάσουν να «συνηθίσουμε» στην ιδέα και την δολοφονική νοοτροπία τους και να αποδεχθούμε την αναξιοπρέπεια και την εξαθλίωση ως κανόνα της σύντομης ζωής μας...Η ζωή δεν είναι έτσι...Ας φροντίσουμε, επιτέλους, να το αποδείξουμε...

Επιλογή...

          Είναι απολύτως κατανοητή η δυσαρέσκεια, επιφύλαξη, ή και απέχθεια απέναντι σε όλα ανεξαιρέτως τα κοινοβουλευτικά - ίσως και στα εξωκοινοβουλευτικά ακόμη - κόμματα. Είναι γεγονός ότι η πυραμιδική εσωτερική δομή τους, οι αναγκαστικές δοσοληψίες με το σύστημα, ακόμη και αυτών που δεν έχουν μέχρι στιγμής κυβερνήσει, ώστε να εξασφαλίσουν την μακροχρόνια πολιτική τους ύπαρξη, η συμμετοχή των περισσοτέρων και η ανοχή άλλων στη διαφθορά και την κατάλυση των όποιων αξιών, έχουν απομακρύνει ένα ποσοστό νοημόνων πολιτών που δεν αποδέχονται την εξαπάτηση, έστω και την πλέον κομψή.....
          ΟΜΩΣ: Το μεγάλο ερώτημα που, ούτως ή άλλως, τίθεται είναι: Ποιά θα μπορούσε να είναι, άραγε, η θέση του σκεπτόμενου πολίτη υπό τις παρούσες συνθήκες; 
          Υφίστανται κάποια δεδομένα: 1. Η χώρα καταστρέφεται μεθοδικώς από τα γνωστά συγκεκριμένα κέντρα. 2. Κάποια ελληνικά κόμματα έχουν λάβει σαφή θέση υπέρ αυτής της καταστροφής και κάποια από αυτά την έχουν, μάλιστα, υπογράψει. 3. Έχουμε να κάνουμε με ένα όχι μόνον πανευρωπαικό, αλλά παγκόσμιο τέρας «Παγκοσμιοποιήσεως» το οποίο γνωρίζουμε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες πού επιθυμεί να οδηγήσει τους λαούς προς όφελος του ενιαίου χρηματοπιστωτικού συστήματος και των αχυρανθρώπων του μέσω της αποκτήσεως του απολύτου ελέγχου και της συσσωρεύσεως του χρήματος. 4. Επί του παρόντος οι Έλληνες πολίτες - για πολλούς λόγους - δεν δύνανται να παράξουν ενωτική απολύτως δική τους και ανεξάρτητη από υφιστάμενα κόμματα δυναμική. 5. Οι προσπάθειες του είδους αυτού της ενωτικής δυναμικής απαιτούν χρόνο και ωρίμανση που δεν υφίσταται αυτή τη στιγμή. 6. Ενίοτε, στη ιστορία, όταν οι συνθήκες δεν δύναται να ωριμάσουν όταν η ανάγκη το απαιτεί, οι σκεπτόμενοι πολίτες οφείλουν να σπρώξουν, όσο είναι δυνατόν, την πλειοψηφία σε βρεφικά ανοδικά, μακριά, φυσικά, από συστημικες παραμέτρους, βήματα , με όποιον τρόπο είναι στις συγκεκριμένες στιγμές ενδεδειγμένος και εφόσον ελλείπουν οι άλλες ορθές προδιαγραφές.......
          Με βάση τα ως άνω, επιλέγουμε: Είτε να απόσχουμε παντελώς και να «αφεθούμε στη μοίρα» που μας επιβάλλουν, είτε να κάνουμε τα «βρεφικά βήματα» με απώτερο σκοπό και μέσω «ξεχωριστής δουλειάς» τη διερεύνηση απόλυτης λύσεως...

Το διακύβευμα και η ψήφος μας στις 17 Ιουνίου 2012

          Το ζήτημα, σαφώς, δεν τίθεται «ψηφίζω Αριστερά, Κέντρο, Δεξιά, κ.λ.π. διότι προσεγγίζω κάποια συγκεκριμένη τέτοιου τύπου ιδεολογία». Κι αυτό διότι έχει, πλέον, καταδειχθεί, τουλάχιστον για τους νοήμονες αμφισβητίες του οπαδισμού και δογματισμού, ότι όλες οι ιδεολογίες έχουν εκμαυλισθεί και ουδόλως αναπαριστούν κατευθύνσεις και οράματα. Όλοι, ανεξαιρέτως, οι «ιθύνοντες φέροντες την αλήθεια» των όποιων ιδεολογιών ανέκαθεν μετήρχοντο λαικίστικων συμπεριφορών που παρασάγγας απείχαν από την ουσιαστική λαική απαίτηση του καλώς εννοουμένου γενικού συμφέροντος των πολιτών. Ο καθείς εξ αυτών, συνεπώς, φέρει και την κατ' αναλογίαν, βεβαίως, ευθύνη για τον όλεθρο που βιώνει η χώρα (άλλος διότι ήσκησε ανέντιμη, προδοτική και ανήθικη διακυβέρνηση κι άλλος διότι δεν ήσκησε σοβαρά δυναμική και ουσιαστική αντιπολίτευση).
          ΟΜΩΣ: Εκ των πραγμάτων, άλλως τίθεται το ζήτημα:
          ΠΡΩΤΟΝ: Υπάρχουν οι δουλοπρεπείς εκπρόσωποι παρατάξεων (όχι, βεβαίως, μόνον λόγω ιδιοσυγκρασίας, αλλά και λόγω πολλαπλών δικών τους και αλλοτρίων συμφερόντων) τις επιλογές των οποίων και τους εφεξής σκοπούς τους αρκούντως βιώσαμε, βιώνουμε και απολύτως γνωρίζουμε. Ο βιασμός που διέπραξαν εναντίον της χώρας και των Ελλήνων πολιτών σαφώς δεν δύναται να «απαλυνθεί» ή οι συνέπειές του να θεραπευθούν από τους ιδίους τους βιαστές, που, ενώ υπέπεσαν στα βαρύτερα αδικήματα, όχι μόνον δεν μετενόησαν ώστε, τουλάχιστον, οικειοθελώς να αποχωρήσουν, αλλά καθίστανται τιμητές καλώντας τους Έλληνες να τους επιβραβεύσουν, να αποδεχθούν με χαρά το βιασμό τους, να συνεχίσουν να τον υφίστανται και να τους αναδείξουν εκ νέου ηγέτες που θα λάβουν στα χέρια τους το τιμόνι της χώρας που κατέστρεψαν. Διακηρύσσουν ότι αυτοί διασφαλίζουν την σταθερότητα και την μη έξοδό μας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, αποφεύγοντας να αναφέρουν ότι η σταθερότητα αυτή ερμηνεύεται - βάσει των μνημονιακών συμβάσεων που οι ίδιοι υπέγραψαν - σε μισθούς και συντάξεις των 200 ευρώ και, φυσικά, στην απόλυτη υποδούλωση και προτεκτορατοποίηση της Ελλάδος δίχως ίχνος εθνικής κυριαρχίας μέσω και των διαρκών τοκογλυφικών δανείων με τα οποία συνεχώς θα μας «διευκολύνουν» ώστε μονίμως κι εμείς να οφείλουμε εξωφρενικά ανύπαρκτα ποσά τα οποία θα εξοφλούμε με τα καινούγια δάνεια. Όσο για τη δήθεν «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου που ευαγγελίζονται, πέρα από ανεπαρκής ως εξαγγελία είναι και κενός λόγος...Η υποταγή τους έχει υπογραφή.
          Ευλόγως ο νοήμων πολίτης αναρωτάται τί θα μπορούσε να είναι χειρότερο από όλα αυτά - και πολλά άλλα - στα οποία με περισσή θρασύτητα επιθυμούν να μας οδηγήσουν, ονομάζοντάς τα, μάλιστα, «ομαλή συνεργασία με τους εταίρους μας, τους οποίους και δεν είναι πρέπον να δυσαρεστούμε».
          ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Υπάρχουν πολλοί που πρεσβεύουν την «ευφυή» δισυπόστατη έκφανση σε δύο βάρκες, που «στρογγυλεύουν» τη φρίκη και τα ζητούμενα, που ομιλούν για ανεξαρτησία μέσα στο πλαίσιο της μη δήθεν διακινδυνεύσεως και της απόλυτης «συνεργατικότητος». Υπάρχουν, δηλαδή, και πολλά πρόθυμα δεκανίκια του σαθρού συστήματος.
          ΤΡΙΤΟΝ: Υπάρχει κάποιος άλλος σχηματισμός (με την ελπιδοφόρα και σαφώς υπαρκτή δυναμική απολύτως σημαίνουσας εκλογικής πρωτιάς) που αρνείται την υποταγή στα διεθνή σχέδια (που τώρα, πλέον, καταδεικνύεται ότι «επιβάλλεται» να εφαρμοσθούν στη χώρα μας και όχι μόνον) και απαιτεί και υπόσχεται την ΑΚΥΡΩΣΗ και ΑΝΑΤΡΟΠΗ τους. Αυτοί οι άνθρωποι, με όλα τα λάθη τους, είναι τούτη τη στιγμή οι μόνοι που προσδίδουν - τουλάχιστον στοιχειωδώς - την πρέπουσα ηθική και εθνική ανάταση στους Έλληνες πολίτες και διεκδικώντας διακυβέρνηση δείχνουν να έχουν αντιληφθεί ότι οφείλουν να πράξουν το αυτονόητο: Να αρνηθούν την υποδούλωση, να ανατρέψουν τα φρικώδη σχέδια της παγκοσμιοποιήσεως και να απαιτήσουν τον σεβασμό που όλοι, πολλώ δε μάλλον οι «εταίροι», μας οφείλουν, αφού, παρ' όλα τα ολέθρια λάθη μας ως λαού, όχι μόνον είμαστε αυτοί που προσφέραμε τα μέγιστα στην ηθική αντίσταση και ανάταση του Ανθρώπου και στον παγκόσμιο πολιτισμό, αλλά, επιπλέον, είμαστε και ο λαός που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον εγένετο ανέκαθεν αντικείμενο ποδηγετήσεως, προπαγάνδας και προσπαθείας εκμαυλισμού και αποχαυνώσεώς του μέσω και της διασποράς μεταξύ μας διχόνοιας από τα διεθνή αλλά και τα προδοτικά ντόπια κέντρα, λόγω, φυσικά, γεωπολιτικών και άλλων γνωστών τοις πάσι συμφερόντων.
          Σίγουρα, η κατάσταση της χώρας είναι πολύ δύσκολη, όμως, κάποιοι, δείχνουν να έχουν κατανοήσει ότι τώρα είναι η ώρα από εδώ, από την Ελλάδα, πάλι, να ξεκινήσει η προσπάθεια ώστε το φως να υπερισχύσει του σκότους. Τους προειδοποιούμε αυστηρά να μην μας προδώσουν κι αυτοί και να μην επαληθεύσουν επιφυλάξεις ότι αποτελούν και οι ίδιοι αναπόσπαστο τμήμα του γνωστού ελεεινού συστήματος. Ελλείψει - προς το παρόν - άλλης απολύτως γνήσιας (αμεσοδημοκρατικής) δυναμικής, προσβλέπουμε σε αυτούς, σε μια σπίθα εντιμότητος και εθνικής υπερηφάνειας που θα εξαπλωθεί και θα ανατρέψει την ανηθικότητα, τη μόνιμη διαδικασία κυβιστήσεων, την προδοσία, την κυριαρχία των υπανθρώπων.
          Ας στηρίξουμε αυτούς που δεν αποδέχονται την ταπείνωση, την υποδούλωση, την κατοχή μας από ξένες δυνάμεις. Έχουμε υποχρέωση ως Έλληνες. Εξάλλου, το δίλημμα είναι: Δούλος που οδεύει σε αργό αλλά σίγουρο θάνατο (τον οποίον θα υποδείξουν οι «εταίροι» όταν καρπωθούν και την τελευταία σταγόνα αίματος της χώρας) ή υπερήφανος, ελεύθερος Άνθρωπος μαχητής που θα κοπιάσει αλλά θα νικήσει.

Προτεραιότητα...

          Απεριόριστες οι νοητικές δυνατότητες κάθε ανθρώπου. Στους περισσοτέρους, αυτές συνήθως οριοθετούνται και στενεύουν θανάσιμα επειδή ο φόβος κυριαρχεί. Και έχει πολλές παραμέτρους ο φόβος και αμέτρητες πηγές που τον τροφοδοτούν...
          Πρωτίστη προτεραιότητα στις μέρες μας αναδεικνύεται η πλήρης απαλλαγή μας από το θηρίο του φόβου που κατατρώει την απόλυτη δύναμή μας, την ενυπάρχουσα ορθή λογική μας, την ηθική μας ανάταση και το εντός μας μεγαλείο...Γιατί ο φόβος δεν έχει οντότητα, αντλεί τη σημασία του μόνον από εμάς, όταν του επιτρέπουμε να αναπτύξει στο μυαλό μας την ανύπαρκτη «ύπαρξή» του...

Φόβος...

          Είναι εξοργιστικές οι παρεμβάσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων στα εσωτερικά της χώρας μας. Ο πανικός τους - ίδιος αν όχι μεγαλύτερος αυτού που μεγάλο μέρος του εγχωρίου πολιτικού μας συστήματος σαφώς επιδεικνύει - είναι ο οδηγός μας για το πού οι Έλληνες πολίτες οφείλουμε να βαδίσουμε. 

          Απαιτείται μεγαλύτερη αφύπνιση των Ελλήνων και απόλυτη προσοχή ώστε η συνεχής και απεγνωσμένη προσπάθεια του σαθρού συστήματος (αυτό να παραμείνει στα πράγματα και οι πολίτες στην εξαθλίωση) να μην επιτύχει. 

          Ο φόβος που επιχειρούν να ενσταλάξουν για πάντα στο μυαλό μας δεν έχει υπόσταση, αρκεί να το αντιληφθούμε και να το συνειδητοποιήσουμε. Και έχουμε τεράστια ηθική και εθνική υποχρέωση να μην υποκύψουμε...

Πραγματική Δημοκρατία

          Σαφής καθίσταται η αναγκαιότητα της εκ βάθρων αποδομήσεως του εγχωρίου και όχι μόνον συστήματος ελέγχου, κατ’ επίφασιν δημοκρατίας αλλά κατ’ ουσίαν υποδουλώσεως των πολιτών, στο πλαίσιο της προσπαθείας απολύτου συγκεντρώσεως εξουσίας , ελέγχου και χρήματος στα χέρια ολίγων ανεγκέφαλων, ανήθικων και άπληστων  υπανθρώπων, που θεωρούν τις «μάζες» χαμηλότερης νοητικής υποστάθμης, άρα ιδανικά υποχείρια στις όποιες ορέξεις τους.

          Είναι, πλέον δεδομένο ότι οι πολίτες οφείλουν να αντιληφθούν την πραγματικότητα και να πράξουν το αυτονόητο: Να αντιδράσουν και εμπράκτως να απαγορεύσουν την επίτευξη του ως άνω σκοπού, στο πλαίσιο της αντιλήψεως της δυνάμεώς τους, όχι μόνον σε αριθμητικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο νοητικής αξίας τους σε συνδυασμό με την αίσθηση Δικαίου και Ηθικής που διακρίνει τον πραγματικό Άνθρωπο.

          Με αυτά τα δεδομένα, οι πολίτες μπορούν να είναι αυτοί που θα αποφασίζουν για τη ζωή τους, όταν κατορθώσουν να ενωθούν, να ομονοήσουν στα ουσιαστικά και στις πραγματικές αξίες τους.

          Πόσοι από εμάς είναι έτοιμοι να αφήσουν πίσω τους το μικρο ή μεγάλο βόλεμα συναισθηματικό ή πρακτικό και να απαιτήσουν τη ζωή που αξίζουν μέσα από την εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος;

          Πόσοι μπόρεσαν να μείνουν αναλλοίωτοι από την ηθική και ουσιαστική φθορά που το σύστημα μεθοδικώς επέφερε και καλλιέργησε ως τρόπο ζωής, πετώντας γύρω μικρά ή μεγάλα ξεροκόμματα υλικής αλλά και δήθεν ιδεολογικής και συναισθηματικής υποστάσεως;

          Πόσοι από εμάς βαρέθηκαν τον αέναο κύκλο της διαφθοράς και την δήθεν αναγκαιότητα αυτός να παραμένει περιλαμβάνοντάς μας αναγκαστικώς και οδηγώντας μας να τον παρακαλούμε να μην σπάσει γιατί τάχα θα επέλθει το χάος;

          Όλοι οι έντιμοι άνθρωποι είμαστε εν δυνάμει αυτοί που θα καταλύσουν τα στερεότυπα και θα επιβάλουν την Πραγματική Δημοκρατία. Τρόποι υπάρχουν και η νομοτέλεια το επιτάσσει τώρα, που η ανθρωπότητα βρίσκεται στην πιο καταλυτική καμπή της υπάρξεώς της.

          Οι τρόποι είναι, εξ ανάγκης, πολυσχιδείς, καθώς υποχρεούμεθα να προβαίνουμε σε ποικίλες νοητικές διεργασίες και παράλληλες δράσεις, για να αποδυναμώσουμε και εν συνεχεία να καταλύσουμε ό,τι κατασπαταλά και αμαυρώνει τη ζωή μας και τη μετατρέπει σε έναν διαρκή φόβο που κατατροπώνει την αξιοπρέπεια, την ηθική μας και εν τέλει την ίδια την υπόστασή μας.

          Απαραίτητα είναι τα μυαλά όλων μας και η πάσης φύσεως έρευνά μας για την επίτευξη του μόνου ασφαλούς ως σκοπού μας: Να υπάρξει Πραγματική Δημοκρατία, χωρίς να παράσχουμε λευκή επιταγή διακυβερνήσεως σε κανέναν και να είμαστε εμείς αυτοί (όλοι οι Έλληνες πολίτες) που κυκλικώς οι πάντες  θα κυβερνούμε τη ζωή μας και θα αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας γι’ αυτήν στο πλαίσιο του γενικού συμφέροντος.

          Δεν υπάρχει, πλέον, περιθώριο για μία από τα ίδια. Αυτά τελείωσαν, δεν απέδωσαν, κατέστρεψαν. Δεν μας χρειάζονται τα κόμματα και οι όποιες δήθεν καλές προθέσεις τους. Μας ενδιαφέρουν, όμως, όλοι οι άνθρωποι που παρέμειναν έντιμοι μέσα τους και επιζητούν μια άλλη πραγματικότητα: την αληθινή, που εντέχνως μας αποκρύπτεται.

          Ας απαιτήσουμε, επιτέλους, το τελείως διαφορετικό, το φυσικώς ορθό που υπάρχει βαθιά μέσα μας, αυτό που ποτέ κανείς δεν τόλμησε να ονειρευτεί γιατί διδαχθήκαμε να μην είμαστε απαιτητικοί, να χαραμίζουμε τη ζωή μας ξεπουλώντας την με πολλούς τρόπους και να υπηρετούμε τους «έξυπνους» που μας αλλοτριώνουν και τώρα επιθυμούν και τον αφανισμό μας μέσω της απολύτου οικονομικής και ηθικής εξαθλιώσεώς μας.

Εν τέλει, γιατί να ανεχόμαστε όλο αυτό το υπάρχον νοσηρό και σαθρό πολιτικό σύστημα;

Η αμφισβήτηση ως θεώρηση πραγμάτων μέσω εκκινήσεως από μηδενική βάση

           Εάν γίνει δεκτό ότι απαιτείται αλλαγή των επιβληθεισών συνθηκών της υφισταμένης ελληνικής πραγματικότητος, αυτή, προφανώς θα επέλθει πρακτικώς μέσω κάποιου εν ευρεία εννοία υγιούς πολιτικού συστήματος.
          Εάν θεωρηθεί το υπάρχον τέτοιο σύστημα υγιές ή έστω ιασίμως ασθενές, τότε είναι περιττή η περαιτέρω διερεύνηση, καθόσον κάποιες εναλλαγές των υφισταμένων μέσω συστημικών οδών θα ικανοποιήσουν.
          Εάν διαπιστωθεί α) η ανίατη ασθένεια του πολιτικού συτήματος, β) η αναγκαιότητα αλλαγής των δεδομένων του συνόλου της εγχωρίου και όχι μόνον πολιτικής δομής και γ) το προαπαιτούμενο της εκ βάθρων αποδομήσεως και επαναπροσδιορισμού της, τότε δέον η εκκίνηση να επιχειρηθεί από μηδενική βάση.
          Ως εκ τούτου, ας αναζητηθούν για πρώτη φορά οι απόλυτες ασφαλιστικές δικλείδες μέσω της χρήσεως της απεγκλωβισμένης, άρα ορθής, λογικής σε συσχετισμό πρωτογενώς με την αρχή ιεραρχήσεως προτεραιοτήτων και την έννοια του γενικού συμφέροντος.
          Ας επιδιωχθεί η ανάσυρση δυνατότητος ορθής λογικής μέσω απεγκλωβισμού από όποια στεγανά και στερεότυπα «απαξιώνοντας τα αξιώματα» και επιχειρώντας την κατάδειξη ανυπαρξίας μονίμου βασικής αρχής, και υποστάσεως της εκάστοτε θεωρουμένης ως τέτοιας. Συνεπώς, ως προαπαιτούμενο, ας γίνει λόγος για ανάσυρση δυνατότητος αναπτύξεως κρίσεως πέρα από οποιοδήποτε έως σήμερα δεδομένο.
          Ας επιχειρηθεί ο ορθός επαναπροσδιορισμός στην ουσία τους των εννοιών, όρων, λέξεων και σχηματικών διαχωριστικών διαγραμμάτων.
          Ας  αναζητηθεί η ερμηνεία του γενικού συμφέροντος, η έννοια του οποίου, ρευστή, μα πάντα με πλήρη, κυριαρχούσα υπόσταση, κινείται αενάως βάσει εκάστοτε διαφορετικών δεδομένων, εξωτερικών παραγόντων και συνθηκών, ενδογενών εξελικτικών και άλλων αλλαγών, μεταλλαγών ή αναθεωρήσεων, επιθυμιών, διαφοροποιήσεων. Ως εκ τούτου, πόσο τραγικώς «ελαχίστη» φέρεται η μετουσίωσή του σε ετών «λευκή επιταγή» εις χείρας του όποιου ηγετίσκου ή της όποιας δήθεν «συλλογικής ηγετικής αυθεντίας» επειδή πρεσβεύει την όποια ιδεολογία. Συνεπώς, πόσο  αναγκαία καθίσταται η πρακτική δυνατότης συνεχούς ανά πάσα στιγμή εναλλαγής ατόμων  εντολοδόχων των εκάστοτε δεδομένων του μέσου όρου του όλου γενικού συμφέροντος που προκύπτει από το μέσο όρο της επιμέρους εκάστου συνόλου προσπαθείας προς το γενικό συμφέρον.
          Ας αναλλογισθεί ο καθείς ότι την αρχική, αντικειμενική βάση εκκινήσεως της πραγματικής αληθείας που οδηγεί στο κατά περίσταση γενικό συμφέρον την γνωρίζει και ενυπάρχει βαθιά μέσα του, ξεχασμένη εξαιτίας των επιτυχών από τους εκάστοτε ιθύνοντες προσπαθειών αναιρέσεως της λογικής του, ως επικίνδυνης για όλους τους μετρίους, άνευ ήθους και πνεύματος ηγεμονίσκους του κόσμου. Ας την επαναφέρει στη μνήμη του...Και τότε, θα αρχίσουν όλα...
          Εν κατακλείδι: Μήπως όλα τα ως άνω διασφαλίζουν και κατατείνουν στην παροπλισμένη, επίσης ξεχασμένη, πραγματική, ουσιαστική, αντικειμενική έννοια της Δημοκρατίας, η οποία, ούσα αυτοδύναμη, ουδεμία ανάγκη έχει συγκεκριμένα κάθε φορά ιδεολογικά δεκανίκια;